All in Column
Het toekennen van nieuwe vakantiedagen op basis van religieuze voorkeuren zou kerk boven staat stellen, wat een ernstige aanfluiting zou zijn van onze seculiere staat, en is dus not done. Bovendien zou het nogal chaotisch worden als elkeen begint met vakantiedagen op te eisen op basis van zijn of haar persoonlijke religie: er zijn immers meer dan 200 religieuze feestdagen. Gelukkig viel dit jaar mijn eigen hoogdag op een zondag zodat ik als Pastafarian ten volle mijn rituelen kon beleven.
Hoeveel mensen kent u die vroeger moslim waren, maar nu ongelovig zijn? Dat dacht ik al. Ik ook niet. Ex-christenen ken ik in overvloed, zelfs ex-Jehova-getuigen en voormalige refo’s. Ik heb ook liberale moslimvrienden die de Koran in historisch perspectief lezen en met een grove korrel zout. Met bekeerlingen zijn we ook vertrouwd: mensen die vroeger geen geloof aanhingen, maar nu christen of moslim zijn. Ex-atheïsten, zo u wil. Maar ik ken niemand in mijn kennissenkring die de beweging van gelovige moslim naar atheïst maakte.
Een campagne, zoals “Dagen zonder Vlees”, krijgt de aandacht waar menig marketingbureau jaloers op zou zijn. De campagne roept op tot minder consumptie van vlees en vis. Daarnaast is er eveneens aandacht voor minder verpakkingen en minder voedselverspilling. Alle bewustwordingscampagnes ten spijt, het is het initiatief ontstaan vanuit een individu zoals u en ik, vanuit de samenleving, een vrijblijvende oproep waarbij we de vrijheid hebben om al dan niet mee te doen.
In liberale kring roept de stelling dat onze cultuur christelijk is nogal eens wat weerstand op. Natuurlijk, niet alleen het christendom heeft Europa gevormd. De Grieks-Romeinse cultuur heeft net zo goed hier een uiterst belangrijke rol bij gespeeld, net als pre-christelijke heidense religies. En zo zijn er vele andere invloeden geweest die Europa tot Europa gemaakt hebben. Maar dat alles neemt niet weg dat eeuwen van christendom cruciaal geweest zijn voor de totstandkoming van Europa.
Ontwikkeling en geboortebeperking zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Eén van de onderdelen van ontwikkelingssamenwerking moet dus het helpen organiseren en aanbieden van family-planning in de derde wereld zijn. Voor die landen is het een voorwaarde om er bovenop te raken en op vele plaatsen is men er zich van bewust. De vraag bestaat, is het niet bij de regeringen, dan toch bij een deel van de bevolking. Vooral vrouwen zijn daarbij de vragende partij.
Politici zijn mannen en vrouwen, geen heiligen. Maar het is een feit dat de politieke klasse gefaald heeft, dat ze het hart van de mensen heeft gebroken. Ze moet dringend haar leven beteren en weer vertrouwen scheppen, zeker bij de jongeren. Het gaat niet alleen over de graaicultuur, het gebrek aan transparantie, de arrogantie, de wereldvreemdheid. Het gaat ook over het gemis aan hartstocht voor de kleine dingen die ons een ziel geven. De affaires raken slechts een deel van de politici, maar we worden er wel allemaal door besmet.
Voor Maarten Boudry is het duidelijk: links mag niet langer de kop in het zand steken als het over multiculturele zaken gaat. En niet alle bezorgde burgers wegzetten als racistisch klootjesvolk. “Kijk naar wat er vorig jaar gebeurde in Keulen. Daar was de eerste reflex dat er vooral niet uitgesproken mocht worden dat het wat te maken had met migratie of islam. Of de aarzeling van de CIA om de telefoongesprekken vrij te geven van de dader van de schietpartij in een homoclub in Orlando. Want in die gesprekken ging het over de islam.”
Salafistische organisaties zijn dus niet onschuldig. Ze vormen de voedingsbodem voor de radicalisering van steeds meer moslims. Ze vormen een rechtstreeks gevaar voor onze democratische grondwaarden. Om die reden moeten ze verboden worden. Een weerbare democratie kan immers niet dulden dat ze ondermijnd wordt door de radicale islam. “We mogen niet langer tolerant zijn voor de intoleranten die tot doel hebben de tolerantie ten gronde te richten,” aldus Karl Popper, en hij had gelijk.
“Ik ben interseksueel en dat is no big deal.” Met die woorden doorbrak Vlaams topmodel Hanne Gaby Odiele onlangs het taboe over interseksualiteit tijdens een interview met <I>USA Today</I>. Met haar getuigenis in het Amerikaanse dagblad kreeg de Kortrijkse Odiele een enorme internationale weerklank. In het interview gaf ze toe een persoon met 'intersekse condities' te zijn. In het modewereldje is dit een bekentenis zonder weerga. Hanne wou het taboe doorbreken.
Misschien wel het meest verhelderende inzicht dat Berlin naar voren brengt, is de gedachte dat populisme gedijt in samenlevingen die op één of andere manier een proces van modernisering of grote verandering doormaken. De parallel met het populisme van nu is snel gemaakt. Ook nu wordt de belofte gedaan dat uit dat proces van verandering een nieuwe wereld zal voortkomen, met herstel van de oude ‘manier van leven’ en ‘gezondmaking’ van de ‘geperferteerde’ samenleving.
Over het armoedebeleid van deze Vlaamse regering was ik in deze krant in 2014 al kritisch, omdat ik het stiefmoederlijk behandeld vond in het regeerakkoord. Het armoedebeleid was goed voor nog geen 400 woorden. Op een totaal van 24 beleidsdomeinen kreeg alleen dierenbescherming minder aandacht. Ik gaf toen nog het voordeel van de twijfel - je weet nooit of de daden de woorden niet zullen overtreffen - maar nu niet meer. Deze minister en bij uitbreiding deze Vlaamse regering zien armoedebestrijding niet als een prioriteit.
Wat vermag iemand als Trump op het wereldtoneel? Is hij slechts een golfslag van de geschiedenis? Of kan hij het hele schip – de liberale rechtsorde – doen kapseizen? De verkiezing van Trump is zonder enige twijfel een onrustbarende gebeurtenis, die zelfs een verstokte vooruitgangsdenker als ik somber stemt over de (nabije) toekomst. De man is een complete onbenul, een megalomane narcist, een rancuneuze en impulsieve driftkikker. Maar hoeveel schade kan hij aanrichten?
Trump staat in de VS niet alleen met zijn kritiek op landen die te weinig bijdragen voor defensie. Ook Hillary Clinton en Bernie Sanders klaagden dat aan tijdens de Amerikaanse voorverkiezingen. En ook Paul De Grauwe zei recentelijk dat de lage uitgaven van de meeste NAVO-landen niet duurzaam zijn. Het is dan ook een terechte aanklacht: landen zoals België hangen voor hun veiligheid bijna volledig af van andere. We liften mee op de inspanningen van landen als de VS en het VK.
We staan voor grote economische, politieke en sociale uitdagingen. Met de komst van Donald Trump, de Brexit, en het succes in de peilingen voor Marine Le Pen, Geert Wilders en Frauke Petry is het ideologische debat er weer helemaal terug. Het gaat om een cruciale strijd tussen de liberale open samenleving en de nationalistische gesloten samenleving. We mogen niet langer stilzwijgend of onverschillig afwachten. Het is tijd om de open samenleving te verdedigen. Beste liberalen, kom in beweging, het is tijd om op te staan.
Veel te lang werd over dergelijke problemen gezwegen, uit angst het verwijt racist naar het hoofd geslingerd te krijgen. Dat niemand reageert op het feit dat Gwendolyn Rutten in haar open brief ook extreem rechts, extreem links en asociale belastingontduikers aanvalt, toont dit perfect aan. Je mag als politicus zowat iedereen op zijn of haar ideeën aanspreken, maar niet de moslimgemeenschap, ook als het enkel gaat over de meest radicale of extremistische strekking daarbinnen.
De parlementaire onderzoeks-commissie die de aanslagen van 22 maart onderzoekt is volop aan de gang. Op het VRT journaal zien we een emotionele Elisabeth Lasnier die haar dochter bijna verloor tijdens de terreuractie. Ze vraagt met enige kwaadheid aan de politici om van hun iPhone en computer te blijven en te luisteren. Er is een groot beklag dat de overheid de slachtoffers niet hoort. Ze zitten gevangen in een bureaucratisch labyrint. Hoe komt het dat het zo moeilijk is om eens te luisteren naar iemand?
Onderwijs dient eerder lange- dan kortetermijndoelen, en rendementsdenken mag dan ook niet leiden tot kortzichtigheid. Scholen zijn geen bedrijfsopleidingen, en onderwijs moet meer inhouden dan mensen voorbereiden op de openstaande vacatures. Vooral omdat de industrie de noden van vandaag wil invullen, terwijl het onderwijs van nu kinderen moet vormen voor de economie van 2040. En dus voor jobs waarvan we het bestaan nu nog niet kunnen vermoeden.
Op de Vrijdenkersdag 2016 van de atheïstisch-humanistische vereniging De Vrije Gedachte die in Utrecht werd georganiseerd, sprak ik over de vraag of een liberale islam wel bestond. Om tot een antwoord op deze vraag te komen formuleerde ik acht voor het liberalisme cruciale concepten, en bekeek per concept hoe de islam hiertegenover stond. Deze concepten zijn: vrijheid, individualisme, mensenrechten, secularisme, democratie, de open samenleving, het kapitalisme en sociale rechtvaardigheid.
De Antwerpse SP-A kopman Tom Meeuws kondigde eind december zijn plannen aan om bij de volgende verkiezingen een progressief front te vormen met PVDA+ en Groen. Ook nationaal voorzitter John Crombez liet begin dit jaar verstaan dat hij samenwerking met PVDA+ niet uitsluit. Voor mij is het duidelijk: als van die plannen iets terecht komt, dan is dat voor mij voldoende reden om zeker niet op de SP-A te stemmen. Idem voor de N-VA en haar bereidheid om een coalitie met het Vlaams Belang te vormen.
