El violador eres tu - Sara De Mulder
Een verkrachter op je weg
Het patriarchaat is een rechter, die ons veroordeelt bij geboorte
onze straf is het geweld dat je NIET ziet
Het patriarchaat is een rechter, die ons veroordeelt bij geboorte
onze straf is het geweld dat je WEL ziet
het is de moord op vrouwen, de straffeloosheid van mijn doder,
‘t is de verdwijning, ‘t is de verkrachting
En de schuld ligt niet bij mij, waar ik ben of mijn kledij (4x)
De verkrachter ben jij
De verkrachter ben jij
politie, rechters, staat en overheid
de staat der onderdrukkers is een macho verkrachter(2x)
DE VERKRACHTER BEN JIJ
DE VERKRACHTER BEN JIJ
slaap zacht
onschuldig meisje
zonder zorgen over schurken
Ik wens je blije zoete dromen
de politie houdt de wacht
DE VERKRACHTER BEN JIJ
DE VERKRACHTER BEN JIJ
DE VERKRACHTER BEN JIJ
DE VERKRACHTER BEN JIJ
Terwijl een niet nader genoemd plastisch chirurg hier voor een studentenpubliek van zijn dak maakt dat vrouwen teveel privileges krijgen, lopen straten en pleinen overal ter wereld vol met verontwaardigde vrouwen die net het omgekeerde beweren. Namelijk dat ze van basale rechten verstoken blijven en dit te vaak met hun leven bekopen. Van Londen, tot Mexico, Brussel en Parijs, overal performen vrouwen de choreografie van een Chileens feministisch collectief uit de haven van Valparaiso, vergezeld van een tekst die ondertussen de allure heeft aangenomen van een wereldwijde hymne tegen geweld op vrouwen.
Met uitgesproken gebaren zetten de protestanten hun eisen kracht bij. Geblinddoekt en met halsdoek, scanderen duizenden vrouwen, hun woorden zijn scherp hun gebaren ook.
“De schuld ligt niet bij mij, waar ik ben of mijn kledij... de verkrachter ben jij!”
Terwijl ze het publiek, de lens, de wereld rechtstreeks met de vinger wijzen.
“De politie, de rechters, de staat en president”
In 2019 stierven in Frankrijk al meer dan 170 vrouwen door partnergeweld, in België staat de trieste teller op ‘onbekend’ want cijfers worden niet eens correct bijgehouden. Men schat het aantal moorden rond de 20 maar dat ligt wellicht hoger. Vele vrouwenmoorden worden geklasseerd onder gewone moord of ongeluk.
In negen gevallen op tien van partnergeweld met de dood tot gevolg, is het slachtoffer een vrouw. Het is tegen dat geweld, de wereldwijde moord op vrouwen, dat de protestanten nu een vuist maken.
Maar waarom politie, rechters en bij uitbreiding de staat beschuldigen? Laten we een kijkje nemen in het leven van enkele van onze zogezegde geprivilegieerde vrouwen.
Los pacos (de flikken)
In zowat alle gevallen van feminicide is er reeds een gewelddadige voorgeschiedenis. We herinneren ons allemaal de hartverscheurende beelden bij de reconstructie van de moord op Jill Himpe uit Aalbeke. Haar zus beschuldigde de politie van laksheid en beschreef hoe de dader reeds lang bekend stond bij de politie en Jill telkens wandelen werd gestuurd wanneer ze om hulp vroeg. Een moeder van twee, verwikkeld in een ruwe scheiding melde bij de politie dat ze bang was dat haar ex zich van kant zou maken en de twee kinderen zou meenemen. En vroeg wat ze hieraan kon doen. Het antwoord was niets behalve een dagboek bijhouden om haar bewijslast te versterken nadat er iets fout zou gaan. Men vertelde haar letterlijk: “Ja mevrouw, ik weet het. Als uw buikgevoel dit zegt is de kans waarschijnlijk dat er wel eens iets zal gebeuren, je zou moeten weten wat wij hier dagelijks zien maar helaas kan ik u niet helpen.”
Dergelijke scenario’s zijn eerder regel dan uitzondering. Zes keer belde mijn buurvrouw de politie om te melden dat haar partner fysiek geweld gebruikte. Zes jaar geleden stond ze ‘s nachts plots aan mijn deur met een krijsende boreling op de arm. Schouder uit de kom en vervolgens door haar partner op straat gezet, stond ze huilend op de stoep. Het politieoptreden die avond zal mij mijn leven lang bijblijven. Drie combi’s kwamen eraan te pas want meneer had vechthonden, waarvan hij eentje doodleuk aan het uitlaten was toen de politie arriveerde. Meneer werd verhoord, meneer mocht in het huis blijven want meneer moest de volgende dag gaan werken. Mevrouw kon wel bij de buurvrouw op de bank slapen samen met baby, want mevrouw kon met zo’n arm toch niet gaan werken en men kon meneer toch niet straffen door hem te voet naar West-Vlaanderen te laten stappen om daar bij familie te logeren. Meneer had trouwens geen rijbewijs (wat anders overigens geen enkel beletsel was voor hem om achter het stuur te kruipen). Ik weigerde mijn buurvrouw op te vangen indien de dader in kwestie niet minstens één nacht in de cel moest doorbrengen en kaartte de absurditeit van de hele situatie aan, wat mij een ware scheldtirade opleverde van één van de politieagenten ter plaatse. Ik mocht mij niet bemoeien, moest mijn mond houden en moest maar een diploma agent halen als ik dacht dat ik hierin iets te zeggen kon hebben. Bovendien moest ik zo snel als mogelijk met de buurvrouw naar het ziekenhuis want ze hadden nog wat anders te doen. Dat mijn kinderen (1 en 5) en haar baby dan onverzorgd en onbeheerd in mijn huis zouden achterblijven, zou hem blijkbaar worst wezen. De politie waakt niet. Ik belde de volgende ochtend een vluchthuis waar ze welkom was, het adres zou wel worden doorgegeven aan haar partner daar had hij recht op. We bedankten noodgedwongen voor het aanbod. Een rechtszaak volgde.
Los jueces (de rechters)
Mevrouw kon uiteindelijk terecht in een crisiswoning. Niet omdat iemand van het OCMW die noodzaak inzag maar omdat ze simpelweg is blijven zitten tot er haar eentje werd toegewezen. Daar kreeg ze niet de nodige documenten toegestuurd, want de gerechtsdocumenten kwamen nog steeds op het adres van haar ex toe. Deze hield alles logischerwijze achter en dus werd ze bij verstek veroordeeld en raakte meteen ook het hoederecht over haar pasgeboren zoontje kwijt. De baby die zo bleek nadien, door de vader ook mishandeld werd. Ze had, aldus het rechterlijke vonnis, het hele gebeuren maar moeten filmen, want ze kon die schouder perfect zelf uit de kom hebben gerukt en de andere verwondingen konden ook zelf hebben toegebracht.
Een andere alleenstaande mama wiens dochter door haar vader werd misbruikt, kreeg een pro-deo advocaat toegewezen, want zij had geen middelen ter beschikking om haar zaak correct te laten verdedigen. Die vergat doodleuk de getuigenis van het meisje toe te voegen aan de voor te leggen stukken. Op het moment van het proces werd dit stuk dus afgewezen. De rechter oordeelde dat het meisje dan maar opnieuw een verslag moest opstellen. Tot nader orde moest ze wel haar vader blijven bezoeken zonder enige vorm van toezicht. Het kind was tien jaar. Uiteindelijk zette de wanhopige moeder in het geniep een fundraising op, zodat ze zich een degelijke advocaat kon permitteren. Klassenjustitie, ze bestaat en we weten wie de grootste slachtoffers zijn.
Een vrouw werd ongepland zwanger, vertelde het de vader maar aangezien de relatie al op de klippen was gelopen, vroeg ze hem niets van bijdrage of wat dan ook en besloot het kind zelf op te voeden. Jarenlang keek de vader er niet naar om, tot plots een eis in de bus lag tot DNA-onderzoek. Hoewel hij van in het begin op de hoogte was dat hij de vader was, moest zij als alleenstaande moeder 3000 euro ophoesten om zijn DNA-test te bekostigen.
Een alleenstaande mama draait op voor de helft van de schulden van haar ex-partner die haar bedroog tijdens hun tweede zwangerschap. De man werd na twee jaar aan procedures veroordeeld tot een bijdrage in de kosten van de opvoeding, alimentatie zoals dat heet. De gerechtskosten voor de vrouw liepen toen reeds op tot 8000 euro. De man betaalt sinds enige tijd 100 euro alimentatie per jaar en zorgt 1 weekend om de twee weken voor zijn kinderen. Dat betekent 8,33 euro per maand aan kosten voor de vader om zijn kinderen quasi full-time te laten opvoeden. Rechters dus...
El Estado (de staat)
Niet elke man is een geweldenaar of verkrachter, de meerderheid is dat niet. Misbruik ligt meestal ten grondslag aan crimineel en gewelddadig (seksueel) gedrag bij daders. Toch lijkt de wetgeving, de politiek, de samenleving ervan uit te gaan dat geweld inderdaad typisch mannelijk is. Tot voor kort werden wetten en bestraffingen hoofdzakelijk bepaald door mannen. Verkrachting binnen het huwelijk was niet eens een misdaad. De politieke zelfbediening was ostentatief aanwezig en algemeen aanvaard. En dus stemde men wetten die deze misdaden slechts minimaal bestraft. Want je weet nooit dat je als man zelf eens in zo’n situatie komt waarin je per ongeluk iemand verkracht of je partner het ziekenhuis in slaat.
Deze vooronderstelling is gevaarlijk voor beide geslachten. Miljoenen mannen maken zich nooit in hun leven schuldig aan dergelijke misdaden. Het is ook voor mannen abnormaal gedrag. Onderzoek naar het behandelen van gewelddadig gedrag bij mannen blijft echter onder de radar of vindt niet plaats omdat het als normaal wordt beschouwd. Goede behandelingen blijven uit en helaas is de man daar in 70% van de gevallen zelf slachtoffer van. Als ze dader worden dan blijkt ook dat veelal een voortvloeisel uit een aanvankelijk slachtofferschap.
Het is dan ook logisch dat in de demonstraties tegen feminicide in Frankrijk vele mannen meeliepen, met de vinger wijzend naar de laksheid van de politiek, de samenleving en justitie. Bij deze eis tegen geweld op vrouwen hebben zonen van vermoorde mama’s, vaders van vermoorde dochters, broers van vermoorde zussen alles te winnen.
Een vrouwvriendelijke wereld is immers per definitie ook goed voor alles wat uit de vrouw voortkomt en dat is bij mijn weten nog steeds de volledige mensheid.
Sara De Mulder is kernlid bij Liberales en bestuurslid bij Groep Lucienne
