De positie van Rawls kent critici. Voor de één is zijn politiek liberalisme nog te multicultureel omdat het veel ruimte laat voor diversiteit en ruimte biedt aan levensoriëntaties die niet allemaal zo liberaal zijn. Voor de ander is zijn politiek liberalisme nog te seculier omdat Rawls ook liberale voorwaarden stelt aan diversiteit. Wat mij betreft verdedigt Rawls een heldere en aantrekkelijke positie die pal in het juiste midden staat.

Is moreel gedrag vanzelfsprekend? Hannah Arendt verwerpt het en wijst terecht naar de morele ineenstorting in nazi-Duitsland waar zelfs het gebod ‘Gij zult niet doden’ finaal werd omgekeerd tot ‘Gij zult doden’. Bij morele overwegingen over zijn gedrag kan de mens alleen bij zichzelf te rade gaan. Moreel gedrag heeft niets te maken met gehoorzaamheid aan welke wet dan ook die wordt opgelegd. Misdaden blijven misdaden, ook al worden ze door een regering gewettigd, aldus Arendt. Recensie door Dirk Verhofstadt.

Alan Kahan begint zijn nieuwe boek, Freedom from Fear: An Incomplete History of Liberalism, met de stelling dat “[l]iberalisme de zoektocht is naar een samenleving waarin niemand bang hoeft te zijn. Vrijheid van angst is de meest fundamentele vrijheid: als we bang zijn, zijn we niet vrij. Dit inzicht vormt de basis van het liberalisme. Recensie door Samuel Gregg.

Menselijke kracht, daar moet het meer om draaien in de politiek, zowel bij burgers als politici. In de praktijk komt die niet altijd tot zijn recht, bijvoorbeeld omdat mensen te veel louter met zichzelf bezig zijn. Politiek hoort niet louter een strijd te zijn. Het gaat om samenwerking vanuit verschillen. Menselijke kracht betekent in de politiek dat men het potentieel van mensen om het goede, het ware en schone te doen op een tastbare manier vormgeeft. Recensie door Edgard Eeckman.

Dit boek van Keyvan Shahbazi leest als een pleidooi voor de liberale democratie, de scheiding van kerk en staat en tegelijk als een waarschuwing voor de toenemende islamisering, die hij zelf als jongere aan den lijve ervaren heeft. De vrijheid die we hebben in het westen heeft een prijs, de bescherming gebeurt niet vanzelf. Zijn we bereid die prijs te betalen, zo vraagt Keyvan Shahbazi zich af. Het is meteen een vraag voor ons als lezer. Recensie door Fons Mariën.

De Nobelprijs voor de Vrede 2025 gaat naar de Venezolaanse oppositieleidster Maria Corina Machado die zich al jaren inzet voor meer democratie in haar vaderland. Dit betekent een klinkende oorveeg voor dictator Maduro, die de verkiezingen in zijn land vervalste. Maar ook een klinkende oorveeg voor Trump die bezig is met het verzwakken van de democratie en de rechtsstaat in de VS.

Hun idee is even geniaal als eenvoudig: laat ons al die ongewenste sujetten op een vliegtuig zetten en in een Kosovaarse gevangenis steken dan zijn wij daarvan af. Het klonk verdacht veel op het programma van Vlaams Belang, maar de dames waren ervan overtuigd dat daarmee een grote stap vooruitgezet was. Tijdens het gesprek met Pieterjan De Smedt, die al eens een vervelende vraag durft te stellen, bleek dat evenwel allemaal niet zo eenvoudig te zijn.

Woke biedt een handig frame: alles wat gelinkt is aan universiteiten, diversiteit, genderstudies of antiracisme kan eronder worden geschoven. Het is niet (alleen) woke dat Trump grootmaakte, maar een electorale strategie van vijandbeelden tegen academische instellingen en media. In een breder cultuurgevecht dient woke als retorisch lokaas om te legitimeren wat men sowieso wil doen.