Westerman beschrijft de manier waarop men in Nederland vroeger omging met terroristen. Men poogde ze via onderhandelingen tot ‘betere’ gedachten te brengen, tijd te winnen en ze op die manier af te matten tot ze zichzelf zouden overgeven. Het ultieme doel was toen het redden van levens. ‘Nederland was gaan geloven in de goedheid of anders de verbeterlijkheid van mensen. Daar hoorde bij dat je terroristen niet doodschoot, maar de kans gaf om tot inkeer te komen,’ schrijft de auteur. Recensie door Dirk Verhofstadt.
