Macron lijkt een mix van pragmatisme en emotionele empathie – echt of gefingeerd – te hanteren om zijn gesprekspartners te benaderen. Geen opgestoken vingertje, geen etalage van de eigen principes inzake mensenrechten, rechtsstaat en democratie, maar het zoeken naar een basis om gemeenschappelijke acties mogelijk te maken. Althans zo interpreteer ik het. Wie zaken, ook politieke zaken, wil doen met de VS, kan niet anders dan met de Trump administratie proberen samen te werken, of je die nu apprecieert of niet.