All in Boeken
Joden op drift is een verzameling antropologische schetsen van het joodse leven in Europa van de jaren twintig en dertig in de vorige eeuw. Niemand die daar beter of met meer autoriteit over kon berichten dan schrijver en chroniqueur Joseph Roth. Indringend en in zekere zin prachtig zijn de beschrijvingen van de getto’s in Wenen, Berlijn en Parijs en het leven dat de joden daar moesten leiden. Joseph Roth is een schrijver wiens werk uitgegeven moet blijven worden. Recensie door Enno Nuy.
Grapperhaus fileert in dit boek de huidige Nederlandse samenleving tot op het bot aan de hand van de principes van de rechtsstaat. Hij neemt geen blad voor de mond. Het is in eerste instantie een aanklacht van zaken die fundamenteel fout lopen en die een gevaar betekenen voor een harmonieuze samenleving: inkomensongelijkheid, etnische verschillen, religieus fundamentalisme, enzovoort. Grapperhaus heeft terecht veel aandacht voor de uitdagingen op het vlak van arbeidsmarkt en onderwijs. Recensie door Frederic Heylen.
Als methode om met de verschillende bedreigingen voor onze vrijheid van meningsuiting om te gaan haalt Johan Op de Beeck de noodzaak van tolerantie aan. ‘Ik ben het niet eens met wat u zegt, maar ik zal het recht om het te zeggen tot de dood toe verdedigen’. Deze bekende stelling die aan Voltaire wordt toegeschreven lijkt hierbij het uitgangspunt van de schrijver. Wie beweert te ijveren voor een verdraagzame samenleving moet openstaan voor meningen die beledigend, schokkend en storend zijn. Recensie door Johannes Derboven.
Over de opvattingen en verwachtingen van de Duitse bevolking voor en tijdens de oorlog schreef de Duitse historicus Nicholas Stargardt het indrukwekkende boek De Duitse oorlog met als ondertitel De Tweede Wereldoorlog door de ogen van burgers en soldaten. Nieuw is dat de auteur de militaire ontwikkelingen duidt aan de hand van brieven, dagboeken, kranten en ooggetuigenverslagen, zowel van soldaten als gewone burgers, van christenen als Joden, van overtuigde nazi’s als tegenstanders van het regime. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Ze zijn – jammer genoeg – dun gezaaid: het aantal parlementsleden dat kan en durft uitpakken met een visionair gericht toekomstplan voor een zo delicate materie als de hervormingvan onze Sociale Zekerheid en heel ons sociaal Beleidin de ruime zin van het woord. Deze uitdaging heeft Nele Lijnen – met een dynamisme en enthousiasme die haar eigen is – met succes aangepakt in haar boek Win For Life dat eind maart is gepubliceerd bij uitgeverij Pelckmans Pro. Recensie door Mark Bienstman.
Religie leidt alvast niet tot integratie van de nieuwkomers in de Nederlandse samenleving, maar vormt er juist een struikelblok toe. Tal van religieuze praktijken brengen ons verder van het ideaal van een religieus neutrale staat. Van der Blom geeft verschillende voorbeelden van mensen die omwille van hun religieuze overtuiging uitzonderingen vragen op algemene regels. Ze worden daarbij vaak gesteund door het ‘Centrum voor Gelijke Behandeling’, wat op zich een contradictie vormt. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Van den Bergs opvattingen over religie passen duidelijk in de nieuw atheïstische stroming, die voornamelijk bekend is door de werken van Richard Dawkins, Daniel Dennett, Sam Harris en Christopher Hitchens. Met deze nieuwe atheïsten deelt Van den Berg dat hij religie niet alleen als onwaar, maar ook als moreel verwerpelijk beschouwt omdat het tot veel pijn en ellende leidt: “Religie is niet de bron van alle kwaad, maar wel van veel door mensen veroorzaakte pijn en ellende.” Recensie door Tom Roth.
De Romanovs is een verslag van een conflict dat alle Russische regimes, en bij uitbreiding de hele Russische samenleving, sinds mensenheugenis teistert: de strijd tussen ‘westerlingen en ‘slavofielen’. De eersten willen democratie en moderniteit naar westers model, de laatsten cultiveren een Russisch nationalisme dat zowel afkerig is van het ‘slappe, decadente Westen’ als de eigen uitzonderlijke, op orthodoxie en autocratie gestoelde, identiteit idealiseert. Recensie door Joseph Pearce.
Bepaalt de mens hoe hij omgaat met techniek of bepaalt de techniek het handelen van de mens? Dit is de vraag die Marcel Becker stelt. Het is de gekende tegenstelling tussen het instrumentalisme en het technologisch determinisme. Intuïtief zouden we opteren voor het eerste, maar de massale opkomst van de digitale media geven voeding aan de tweede visie. En dat kan problematisch zijn, want ‘technologie die de keuzes voor mensen maakt, leidt tot verzwakking van het morele besef,’ aldus Becker. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Met Mill, zo stelt Kelly, bevond Herzen zich zo op een “verlaten kust”. Toch was dat individualisme niet Herzens eindpunt. Hij toonde de bereidheid zich te scharen achter een nieuwe vlag, die van het socialisme, zij het een zeer specifieke, Slavische vorm, een ‘commune-socialisme, dat in aanloop naar de revoluties van 1848 de kant van de boeren, arbeiders en kleine producenten koos, een socialisme niet geheel onvergelijkbaar met dat van de Brit Robert Owen. Recensie door Daniël Boomsma.
Pieke beschrijft de vele veranderingen in China sinds 1989. Hij toont aan hoe veerkrachtig de partij is en hoe de economie blijft groeien (hoewel die groei afneemt), hoe de communistische macht en de kapitalistische economie in China hand in hand gaan en elkaar ondersteunen, hoe vrij en tegelijk onvrij de Chinezen zijn, hoe de CCP ervoor zal zorgen dat Taiwan, Tibet en Xinjiang tot de Chinese natie zullen blijven horen en hoe de Chinese diplomatieke en militaire macht blijven toenemen. Recensie door Jef Abbeel.
Hoewel Cheviron en Pérouse hun best doen om de positieve invloed van Erdogan op de Turkse samenleving te onderstrepen, valt op dat ze daar slechts enkele bladzijden voor nodig hebben. De rest van het boek is een ondubbelzinnig kritisch portret van een gewiekste, maar ook licht ontvlambare en botte populist die onder het mom van democratische verbeteringen zijn land meer dan ooit heeft geïslamiseerd en gepolariseerd. Erdogan de nieuwe vader van Turkije? Het vraagteken is op zijn plaats. Recensie door Joseph Pearce.
Timmermans bepleit terecht dat we meer dan ooit bereid moeten zijn om op te komen voor onze waarden, waaronder het ontzien en respecteren van minderheden en andersdenkenden. Maar, en dat schrijft hij niet, ook resoluut en veel harder opkomen voor onze fundamentele liberale grondrechten zoals de vrijheid van meningsuiting, de scheiding van geloof en staat, de gelijkwaardigheid van elke mens en van man en vrouw in het bijzonder, en het recht op zelfbeschikking. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Zolang populisten binnen de grenzen van de wet blijven, moeten ze op een democratische manier worden bestreden. Het is geen goed idee om populisten uit te sluiten. Ze vertegenwoordigen nu eenmaal een deel van de kiezers. Maar populisten moeten vooral een koekje van eigen deeg krijgen. Feiten bestrijden met feiten, de taal spreken die ook zij spreken. En we moeten vooral nagaan waar het misliep en antwoorden bieden op de bezorgdheden en vragen van de bevolking. Recensie door Peter Laroy.
Enzensberger typeert de islamitische zelfmoordterrorist als ‘de radicale verliezer’. Iemand die wraakzucht, machogedrag en zelfverachting gecombineerd met woede op de wereld in zich draagt. Het maakt hem tot een wandelende tijdbom met een kort lontje. Want zowat alles kan hem tot ontploffing brengen: een sociale vernedering, een seksuele afwijzing of het verlies van zijn baan. Hij voelt zich altijd het slachtoffer en heeft zowel een hekel aan zichzelf als aan de krachten die hem onderdrukken. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Harari stelt zich vragen over de toekomst van de mensheid, en nog niet van de eenvoudigste. Hij noemt zijn werk daarom “een kleine geschiedenis van de toekomst”. Denk nu niet dat het een doemscenario-boek is, maar zo zegt hij toch zelf: de mensheid moet met diverse uitdagingen rekening houden en vooral een oplossing bedenken. Die oplossingen krijgen we er niet bij. Daar zullen we zelf voor moeten zorgen. Zijn boek bezorgt alvast veel stof tot nadenken. Recensie door Lieven Pauwels.
Als uiteraard argeloos kind, geboren enkele jaren na het beëindigen van de oorlog, vertelt Ingridover haar min of meer achteloze kinderjaren “tijdens het Marshallplan”. Het verging haar als ieder kind, “je keek door kieren naar het leven van je ouders”, maar, “wat je ervan opving was slechts een glimp van de werkelijkheid”. Zij begon zich vragen te stellen: waarom ging haar vader nooit, maar dan ook nooit met haar naar de Antwerpse dierentuin? Waarom konden je vader en je oma het niet met elkaar vinden? Recensie door John Rijpers.
Westerman beschrijft de manier waarop men in Nederland vroeger omging met terroristen. Men poogde ze via onderhandelingen tot ‘betere’ gedachten te brengen, tijd te winnen en ze op die manier af te matten tot ze zichzelf zouden overgeven. Het ultieme doel was toen het redden van levens. ‘Nederland was gaan geloven in de goedheid of anders de verbeterlijkheid van mensen. Daar hoorde bij dat je terroristen niet doodschoot, maar de kans gaf om tot inkeer te komen,’ schrijft de auteur. Recensie door Dirk Verhofstadt.
In dit interviewboek spreekt de vroegere journalist en romancier Joost Niemöller met eenendertig ‘autochtone’ Nederlanders over de doorgeschoten politieke correctheid en de malaise die zij ervaren bij de rituele lofzang op de ideologie van het multiculturalisme, bij de ‘zegeningen’ van de migratie, bij de ‘verrijking’ van de diversiteit en bij het vredevolle karakter van de islam. Dit werk is het eerste waarin men de gewone Nederlander daarover aan het woord laat. Recensie door Wim Van Rooy.
De conclusie van Stiglitz over de euro is duidelijk. Volgens hem zijn er maar twee mogelijke antwoorden voor de problemen: meer Europa, of minder Europa. Een behoud van de eurozone zoals ze is, zal een verdere integratie enkel in gevaar brengen. Zelf kiest Stiglitz dan ook voor meer Europa om de problemen op te lossen. Het boek wordt zeer interessant wanneer Stiglitz ingaat op de vraag waarom hij het Europese project zo belangrijk vindt. Hiervoor haalt hij het belang van de Verlichting aan. Recensie door Johannes Derboven.
