All in Column
De AI-revolutie (artificiële intelligentie-revolutie) zal net als de drie voorgaande revoluties een enorme impact hebben op de werkgelegenheid. Er zullen ook nu veel jobs verdwijnen. Naar alle waarschijnlijkheid kennen we binnenkort geen buschauffeurs, boekhouders, notarissen, magazijniers, bandarbeiders en huisartsen meer. Maar er zullen ook net als bij de voorgaande industriële revoluties nieuwe jobs ontstaan die we ook nu voor de vierde keer op rij zeer moeilijk kunnen voorspellen.
Kopenhagen telt 600.000 inwoners en niet meer dan 55 gemeenteraadsleden voor de hele stad. Met andere woorden: één verkozene per pakweg 10.000 inwoners. Brussel daarentegen, met zijn 1.280.000 inwoners, heeft in totaal 685 gemeenteraadsleden, 89 afgevaardigden en acht ministers, wat neerkomt op één verkozene per 1.600 inwoners. Toch worden die inwoners allesbehalve als vips behandeld. Dan heb ik het niet eens over de talloze medewerkers en niveaus binnen de bestaande structuren.
Er is het evidente historische verband tussen populisme en nationalisme. Populisme is het voorportaal van het nationalisme. De twee delen een ideeënwereld. De historische grond is die van het einde van de 18de eeuw: het verzet tegen het zogenaamde Verlichte kosmopolitisme, de gedachte dat de waarden en cultuur van de natie uniek zijn, en beschermd dienen te worden ten opzichte van ‘externe’ invloeden. Populisme deelt in ieder de nationalistische gedachte van Gemeinschaft, schrijft Berlin
Weinig ideeën leiden tot zulke felle reacties in het debat over vluchtelingen en migratie als het idee van ‘opvang in de regio’ (dit betekent: in de buurlanden van het land van herkomst van de vluchtelingen). Dit concept wordt al jaren aangedragen als de enige mogelijke oplossing door diegene die hier in Europa eigenlijk geen vluchtelingen willen, en wordt tegelijkertijd al jarenlang fel bekritiseerd door diegene die van mening zijn dat we vluchtelingen massaal hierheen zouden moeten halen.
De paarse regeringen liepen een veel beter begrotingsparcours dan de huidige regering zal doen. Over de achtjarige regeerperiode zakte de schuldgraad van 114% in 1999 naar 87% in 2007 of een reductie met 27% (gebaseerd op herziene cijfers). Daarmee deed België het veel beter dan elders. In onze buurlanden en de Scandinavische landen daalde de schuld tijdens die periode gemiddeld met slechts 9 procent, of drie keer lager dan bij ons. Globaal genomen was het begrotingsparcours van paars dus goed tot zeer goed.
In een ophefmakend interview met Poetins huisideoloog Alexander Doegin (De Standaard, 20/11) zegt die laatste dat het liberalisme op zijn laatste benen loopt. Hij keert zich nadrukkelijk tegen de vrijheid en vooruitgang. In zijn laatste boek The Fourth Political Theory verdedigt hij een terugkeer naar het verleden, de Russische nationalistische collectieve identiteit waaraan de individuele mens zich moet onderwerpen. In de praktijk zien we hoe Rusland steeds meer afglijdt naar een dictatuur.
Een vennootschapsbelasting van 0% zal veel mensen op het eerste zicht verontwaardigen. Het lijkt weer het zoveelste voorstel van welgestelde mensen om zich nog meer te verrijken ten koste van de andere belastingbetalers. Maar laten we dat eens van een andere kant bekijken. Wat met buitenlandse bedrijven die in België producten verkopen en die in andere landen hun vennootschapsbelasting betalen? En wat als die producten daarenboven in lageloonlanden geproduceerd werden? Wat hebben we daar aan?
Vrouwenquota’s zijn volgens heel wat vrouwen noodzakelijk om gelijkheid te bekomen. Buiten het feit dat dit meteen de discussie aanwakkert of een vrouw wel zit te wachten om aangesteld te worden als een soort excuustruus, impliceert deze discussie een tweede fenomeen. Een positieve discriminatie jegens vrouwen is tegelijkertijd een negatieve discriminatie jegens mannen. Waarom is dit wel geoorloofd? Als we daadwerkelijk gelijkheid willen, moeten we geen discriminatie in welke richting dan ook najagen.
Snel reageren zegt u? Zeker, maar proportioneel en liefst op een manier dat de plegers er iets uit leren. Er moet een duidelijk onderscheid gemaakt worden tussen harde kern-amokmakers en meelopers. En dat onderheid moet men zo snel mogelijk maken. Anders reageert men verkeerd. Het aandeel jongeren dat onverbeterlijk slecht is, maakt slechts een klein percentage uit van het aantal jongeren die over de schreef gaan. We zijn sneller geneigd dat te vergeten, omdat die kleine groep nu eenmaal meer aandacht krijgt dan de andere
In tijden van politieke polarisatie is het in stand houden van het midden niet alleen een behoorlijke uitdaging, maar ook een ondankbare taak. Wanneer de uitersten aan het politieke spectrum steeds extremer worden, en tegelijkertijd ook in aanhang groeien, komt het midden onder druk te staan. Niet alleen qua aantallen, maar ook onder de druk om kleur te bekennen. Want waar hoor je plaats? In ‘ons’ kamp of in ‘hun’ kamp? Soms wordt het bestaan van het midden zelfs überhaupt ontkent.
Het is moeilijk uit te leggen dat een vlaktaks sociaal kan zijn. Om met een vlaktaks toch de progressiviteit te behouden zou men per inkomensinterval een andere belastingvrije som kunnen toekennen. De vraag is dan of de vlaktaks met ‘variabele’ belastingsvrije som niet complexer is dan het huidige systeem. Naar mijn mening zou het beter zijn om het huidige systeem te behouden, maar om de inkomensdrempels te verhogen waarop de marginale tarieven van toepassing zijn. Want we betalen in België inderdaad hoge inkomensbelastingen.
Dat het al een hele tijd rommelt in het land van de religieuze orde der Broeders van Liefde was al langer bekend. Kern van de onenigheid is de houding tegenover euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden. Het kwam uiteindelijk zover, dat een heuse scheiding tussen de Belgische afdeling en hoofdhuis ‘Rome’ bijna niet meer te vermijden leek. Spierballengerol en blufpoker vanuit het Vaticaan versus de nederige, maar stijfkoppige bede om luisterbereidheid vanuit België.
Afgelopen dinsdag, 17 oktober, was het de internationale dag tegen armoede. Dat is ook voor België relevant, omdat 21 procent van de Belgische bevolking het risico loopt op armoede of sociale uitsluiting. Een opvallend hoog cijfer, omdat België veel herverdeelt wat effectief resulteert in een lage ongelijkheid. Als je België vergelijkt met haar buurlanden en de Scandinavische landen in de Europese Unie had in 2016 enkel Finland een lagere ongelijkheid, gemeten met de Gini-coëfficiënt.
Respect voor Othman El Hammouchi die zijn religieuze opvoeding en levensbeelden tracht te verzoenen met de liberale samenleving waarin hij leeft. Respect ook voor het feit dat hij bereid is in debat te gaan. Hij werd afgelopen weekend geïnterviewd door De Morgen. Het dient evenwel gezegd dat uit het interview blijkt hoe moeilijk het is om oerconservatieve religieuze opvattingen te verzoenen met een samenleving waarin religie een privézaak is en niet de basis vormt van de moraal, noch van het maatschappelijk leven.
Met ‘gelovigen’ doel ik in deze context niet zozeer op religieuze personen, maar vooral op de gelovigen die van mening zijn dat een open migratiebeleid onze samenlevingen tot een betere plek zullen maken. Het zijn diegenen die geloven in een ideale, maakbare, samenleving met open grenzen waar iedereen terecht kan. En datgene wat dat ideaal in de weg staat, dient aan de kant geschoven te worden. Sentimenten die dit frustreren worden weggewuifd. Het ideaal dient daarbij koste wat kost gerealiseerd te worden.
In het debat over quota’s voor vrouwen vind je steevast dezelfde pro’s en contra’s. Een groep die zegt: het is nodig, er zijn niet genoeg vrouwen in topposities en hoewel ostentatieve voorbeelden van degenerende houdingen tegenover vrouwen ons tegenwoordig veelal bespaard blijven, de reclame voor sugar daddy’s niet meegerekend, loopt het voor ons westerse vrouwen niet echt op rolletjes. Aan de andere kant heb je diegenen die al deze zaken ontkennen en zich blijven verzetten tegen quota’s.
Er is eindelijk een sprankje hoop voor het Vlaamse onderwijs. Vanaf 2019 wordt er aan onze universiteiten een educatieve master ingepland. Een opleiding die naast doorgedreven academische kennis over een vakgebied, studenten aanleert hoe ze deze inhoud bevattelijk voor de klas kunnen brengen. Een verademing voor scholen die smeken om een kwalitatieve instroom aan nieuwe leerkrachten. De opleiding ambieert inhoud sterk te verweven met pedagogisch inzicht en dat is broodnodig.
Wij zijn vereerd te mogen aankondigen dat wij de Britse politicus Nick Clegg hebben bereid gevonden om de eerste John Stuart Mill-lezing te houden. Nick Clegg was van 2007 tot 2015 voorzitter van de Liberal Democrats, en van 2010 tot 2015 Vice Eerste Minister van het Verenigd Koninkrijk in de Cameron-Clegg coalitie. Nick Clegg is een begenadigd spreker en schrijver. Bewijs daarvan is zijn boek Politics. Between the extremes dat verscheen in 2016 waarin hij een pleidooi houdt voor meer redelijkheid in de politiek.
We hervatten de nieuwsbrieven op 6 oktober 2017 en dan houden we ook onze eerste activiteit van het nieuwe werkjaar. Op woensdag 11 oktober hebben we de eer om Nick Clegg, de voormalige leider van de Liberal Democrats en voormalig vice-premier van Groot-Brittannië te mogen verwelkomen. Nick Clegg zal de eerste van een nieuwe reeks lezingen houden. Na Karl Popper en John Rawls wordt de volgende reeks lezingen gehouden in het teken van het werk van John Stuart Mill.
Onderwijs wordt gemaakt door mensen: door goed opgeleide leerkrachten die vaak bijscholing kunnen volgen en zich op hun kerntaken focussen; door schooldirecteurs met een visie op onderwijs en die in staat zijn met alle ouders te kunnen praten over hun bezorgdheden en vragen. Op die punten zie ik voor beleidsmakers nog uitdagingen. We hebben ontzettend goede leerkrachten en we hebben er die meer steun nodig hebben dan ze vandaag krijgen.
