All tagged Israël
Ik heb de Duitsers altijd bewonderd om hun Vergangenheitsbewältigung, maar het lijkt erop dat ze daar nog lang niet klaar mee zijn. Nu beschuldigen zij de anderen van politieke instrumentalisering van de genocideconventie, maar daarbij zijn de Duitsers volkomen blind voor de politieke instrumentalisering van de Holocaust door de Israëliërs. Wij leven in een verwarrende wereld.
Shibli schrijft in spaarzame zinnen, ze schrijft meer niet dan wel en toch is het alsof je de ik-persoon heel dicht op de huid kunt volgen, aan kunt voelen. Uiterst sober proza maar van een enorme zeggingskracht. Dit is een boek dat pijn doet omdat het je van de eerste tot de laatste bladzijde confronteert met het menselijk onvermogen. Shibli klaagt aan zonder aan te klagen. Zij schreef een verhaal dat tot nederigheid dwingt. Een indrukwekkend boek. Recensie door Enno Nuy.
Maar als Sporting Jood werkelijk zo beledigend is, verwacht ik naast een verbod op schunnige voetballiedjes ook graag een verbod op racistische logo’s, Misschien kan het federaal parlement zich naar analogie van het Vlaamse regering en haar Vlaamse canon, meteen ook een zangcanon opstellen met legale supporterliedjes. Er staat tenslotte toch niets echt belangrijk op die politieke agenda.
In zijn autobiografie keert Appelfeld naar zijn kindertijd in een klein dorpje in Oekraïne waar hij beschermd opgroeide in een kleine gemeenschap, als kind van verlichte, geassimileerde Joden. Op zevenjarige leeftijd eindigt zijn jeugd als zijn moeder wordt vermoord door de nazi’s en hij samen met zijn vader wordt gedeporteerd naar een concentratiekamp. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Gisteren overleed de Israëlische schrijver Amos Oz aan kanker. Hij was een van de oprichters van de Israëlische vredesbeweging 'Sjalom Achsjav' en een prominente voorvechter van een twee-staten-oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Amos Oz werd vooral bekend door zijn autobiografie Een verhaal van liefde en duisternis, een van de mooiste boeken in de wereldliteratuur waarmee de auteur een plaats verkreeg in het pantheon van de allergrootsten. Hierna volgt mijn recensie die ik in 2006 schreef.
Wat wordt Ken Loach nu precies verweten? Loach, een sociaal bewogen filmmaker en notoir criticus van Israël, is een prominent lid van de Britse Labour Party en staat bekend als grote fan van Labour-voorzitter Jeremy Corbyn. Er is al maanden een controverse gaande over het vermeend endemisch antisemitisme binnen de Britse socialistische partij. Loach kantte zich tegen de socialistische Britse parlementsleden die mee opstapten in een protestbetoging tegen het antisemitisme, en vond zelfs dat ze uit de partij moesten worden gezet.
Al in het eerste hoofdstuk stelt de Israëlische schrijver Nir Baram vast dat de meerderheid van de Israëlieten, ook de vredestichters, niet bereid is om 1948 vanuit Palestijns perspectief te zien. En in zijn nawoord haalt hij de toenmalige Israëlische premier Barak aan die na het mislukken van het Camp David overleg opmerkte: “Ik kwam hier om over 1967 te praten en Arafat had het over 1948”. Een zin die als geen andere het fundamentele onbegrip tussen beide zijden van dit conflict blootlegt. Recensie door Enno Nuy.
Iedere literatuurliefhebber is het er over eens dat Amos Oz al decennialang een schrijver van absolute wereldklasse is. Verdient hij de Nobelprijs voor de Literatuur? Ongetwijfeld. Er doen echter geruchten de ronde dat er enkele antisemieten in het Nobelprijscomité zouden zetelen, en dat hij bijgevolg geen kans op de literaire hoofdprijs maakt. Roddels of realiteit? Maar zou het slechts een troostprijs voor de Israëlische auteur zijn als hij de lezers met weergaloze romans zoals Judas paradijselijk gelukkig blijft maken? Recensie door Joseph Pearce.
Dit boek van Amos Oz over de geschiedenis van de Joden en de oprichting van de staat Israël, geeft een indrukwekkend beeld van de toenmalige tijdsgeest, de onpeilbare woede, het verdriet, de angst, de hoop op betere tijden onder de Joden. Het boek is vooral een literair meesterwerk. Zijn beschrijving van de uren vóór de beslissing van de Verenigde Naties over het lot van Israël getuigt van een ongekende virtuositeit waarin Oz beelden schetst die via geen enkel ander medium kunnen worden weergegeven. Recensie door Dirk Verhofstadt.
De Israëlische schrijver David Grossman tekent in zijn boek Angst vreet de ziel op een gedetailleerde schets over het Israëlisch-Palestijns conflict en geeft verslag van wat voor invloed de intifada heeft. Hij schetst de door wederzijdse haat gedicteerde strategieën, maar ook de wanhoop in beide kampen, en hij beschrijft indringend waarom deze oorlog door geen van beide partijen kan worden gewonnen en geen van beide de eerste stap in de richting van de ander wil zetten. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Drie Israëlisch-Palestijnse vrouwen delen een appartement in Tel Aviv. Ze balanceren tussen traditie en modernisme, goed burgerschap en afwijkend gedrag, vrijheid en trouw. De jonge regisseuse Maysaloun Hamoud maakt hiermee een energiek, goed geacteerd debuut over vrijgevochten vrouwen die voor zichzelf durven opkomen in een van traditie doordrenkt land. Deze film werd met de jongerenprijs bekroond op het laatste festival van San Sebastián. Met Mouna Hawa, Sana Jammelieh en Shaden Kanboura.
Al in het eerste hoofdstuk stelt de Israëlische schrijver Nir Baram vast dat de meerderheid van de Israëlieten, ook de vredestichters, niet bereid is om 1948 vanuit Palestijns perspectief te zien. En in zijn nawoord haalt hij de toenmalige Israëlische premier Barak aan die na het mislukken van het Camp David overleg opmerkte: “Ik kwam hier om over 1967 te praten en Arafat had het over 1948”. Een zin die als geen andere het fundamentele onbegrip tussen beide zijden van dit conflict blootlegt. Recensie door Enno Nuy.
