All tagged Geerinck
Vrouwonvriendelijkheid, daar passen we voor. Maar met rechtse of conservatieve standpunten, mogen we daar nog steeds smakelijk mee lachten? Niet als het van de Belgische academicus Andreas De Block afhangt. Het moet gedaan zijn met ‘het systematisch ridiculiseren van rechts.’ Recensie door Jan-Willem Geerinck.
Tijdens het lezen kan ik niet anders dan vaststellen dat hoewel Nelson slechts acht jonger is dan mezelf, de wereld in die tijd werkelijk veranderd is en dat ik daar alleen maar blij om kan zijn, misschien ook omdat er nergens flauw gedaan wordt. Het lijkt alsof ik zat te wachten op iemand als Nelson om me te verzoenen met een aantal maatschappelijke evoluties. Gebracht door iemand zoals Nelson, zet ik mijn conservatieve alter ego met plezier even aan de kant.
Dit boek, zegt Goossens in de inleiding, is een aanval op Steven Pinker en zijn Belgische apologeten Maarten Boudry, Mark De Vos en Peter De Keyzer. Voor Pinker en de zijnen is niet de ongelijkheid het probleem, maar de armoede. En die wordt steeds kleiner. Goossens lijkt zich schijnbaar meer te bekommeren om ongelijkheid dan om de armoede. Hij zou nog liever hebben dat we gezamenlijk verpauperen dan dat een van ons met kop en schouders boven de ander uitsteekt. - Recensie door Jan-Willem Geerinck
‘Wat gebeurt er als de Sovjetunie plots controle over de Sahara krijgt? De eerste tien jaar gebeurt er niks. Dan is plots al het zand op.’ Het is een Sovjetmop en hij staat niet in dit uitstekende boek van historicus Willem Melching over het politieke en maatschappelijke denken van Karel van het Reve. De zelfdenker: Karel van het Reve is strikt genomen geen biografie, die bestond namelijk al. Het is het verhaal van het politiek denken van Karel van het Reve en het besteedt in de eerste plaats grote aandacht aan diens geloofsafval van het communisme. - Recensie door Jan-Willem Geerinck.
Verhofstadt schetst met zijn boek Dagboek 1933: het gevaar van extreemrechts een donker maar scherp beeld van verwarrende tijden. Het boek vergelijkt 1933 met 2022 op 34 verschillende vlakken en vindt verrassend veel parallellen. Een actueel boek, niet alleen in het licht van het neonazinetwerk dat deze week in Duitsland werd opgerold, maar ook met het oog op de Belgische verkiezingen van 2024 .
‘Wij hebben Vandecasteele graag. Hij is een unieke stem in het Vlaamse romanlandschap, hij is onze William Gibson, onze Chuck Palahniuk, ja zelfs onze J. G. Ballard.’ Jan-Willem Geerinck las ‘Verlos ons van het kwaad’ van Joost Vandecasteele.
In deze essay-recensie prijst Jan-Willem Geerinck de ‘tour de force’ van Tom Naegels maar stelt tegelijkertijd een paar vragen van filosofische en sociologische aard die naar hij hoopt in het tweede deel beantwoord zullen worden.
Johan Van Schaeren (1972) maakte met Future Shocked (2021) een zeer verdienstelijk portret van het hedendaagse morele landschap, een tijdsgewricht geprangd tussen conservatieve ‘boomers’ en progressieve ‘wokers’. Het werd een documentaire waarvan de houdbaarheidsdatum de komende jaren niet snel verstreken zal zijn. Een recensie door Jan-Willem Geerinck
De auteurs van Chef-kok in IG Auschwitz slagen erin hun hoofdpersonages tot leven te wekken zoals in de betere romans. Je hebt echt het gevoel dat je de protagonisten in dit noodlottig maar ook zeer menselijk verhaal hebt leren kennen. Als je zo'n boeken aan het lezen bent, vraag je je plots tijdens andere activiteiten af hoe het nog met die of die zou zijn, tot je je realiseert dat je het over overleden personen hebt die je enkel uit boeken kent.
Radicaal-rechtse seks (2021) is een vreemd boekje. Een handleiding voor links om te weten wat te haten en voor rechts om te zien waarvan te houden. Een egodocument en een stuk bekentenisproza. Maar ook een boeiend boekje voor wie geïnteresseerd is in nieuwe politieke ontwikkelingen.
Kernlid Jan-Willem Geerinck las ‘Prooi’, het laatste boek van Ayaan Hirsi Ali, waarin ze wil aantonen dat migratie tot meer zedendelinquentie en ergo tot een vrouwonvriendelijker klimaat in Europa geleid heeft. Haar these is haast per definitie onbewijsbaar maar klinkt wel aannemelijk.
Als ik vandaag over moraal en ethiek nadenk, schiet mij onwillekeurig de gedachte te binnen dat de 21ste eeuw worstelt met de monsters van de 20ste en dat we eigenlijk niet precies meer weten wie de monsters zijn en wat de geest.
J.-W. Geerinck las twee boeken over goed en kwaad en wat het betekent om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan.
Kernlid Jan-Willem Geerinck las Michael Sandels ‘De tirannie van de verdienste’, een boek dat zich afvraagt of we onze talenten puur en alleen aan onszelf te danken hebben; welk soort maatschappijmodel we in de toekomst willen; wie we daar als ‘makers’ en wie we als ‘graaiers’ moeten beschouwen; en wat de gevolgen zijn van de verschuiving van een klassenmaatschappij naar een klasseloze maatschappij. Jan-Willem volgt Sandel in zijn voorstel om arbeid te herwaarderen en andere accenten te leggen in het heffen van belastingen.
Kernlid Jan-Willem Geerinck las ‘The Madness of Crowds’ van Douglas Murray en vraagt zich af of hij zich vandaag nog wel progressief kan noemen. Het huidige progressieve klimaat wordt namelijk overschaduwd door het intersectionalisme, dat bijvoorbeeld alle mensenrechten onlosmakelijk aan elkaar verbindt. Maar mensenrechten botsen maar al te vaak, schrijft Jan-Willem. Kijk maar naar het recht op vrije meningsuiting.
Kernlid Jan-Willem Geerinck pleit in dit opiniestuk voor rede en een eerlijk debat. Antiracisme mag geen religie worden, en om gelijkheid in de samenleving na te streven moeten we elkaar in de eerste plaats zien als mensen. Witte mensen in een wij-zij-discussie opzadelen met een erfzonde brengt volgens Jan-Willem niets bij tot het debat, maar werkt de polarisatie net in de hand.
“Mensen moeten kunnen vertrouwen in de waarheid. Zonder waarheid kan van gerechtigheid noch van rechtvaardigheid sprake zijn. Als alles relatief is, dan is kannibalisme slechts een kwestie van smaak. Een wereld zonder waarheid, is een wereld zonder vertrouwen, een wereld waarin men aan willekeur is overgeleverd. De waarheid heeft haar rechten en als het Westen een baken wil zijn voor de rest van de wereld, zal men meer vertrouwen moeten hebben in haar basiswaarden.”
In zijn inmiddels vierde boek over de hoofdstad bezingt en bekritiseert Luckas Vander Taelen Brussel, de stad waarvan hij houdt. Soms leest zijn architectuurkritiek teveel als een echo van Prince Charles die met weinig nuance sprak over elke vorm van moderne architectuur maar even vaak slaat hij spijkers met koppen. Vander Taelen zou Vander Taelen niet zijn als hij de multiculturele problematiek van Brussel niet zou aankaarten.
