Toen de inflatie exact een jaar geleden boven de 10 procent uitsteeg, was het doemdenken bij vele economen ‘de rigueur’. De inflatie zou hoog blijven voor een lange periode, en de centrale banken zouden die hoge inflatie slechts kunnen uitroeien door een diepe recessie uit te lokken. En dan nog zou het lang duren. Een jaar later is de inflatie als een pudding ineengezakt.
Shibli schrijft in spaarzame zinnen, ze schrijft meer niet dan wel en toch is het alsof je de ik-persoon heel dicht op de huid kunt volgen, aan kunt voelen. Uiterst sober proza maar van een enorme zeggingskracht. Dit is een boek dat pijn doet omdat het je van de eerste tot de laatste bladzijde confronteert met het menselijk onvermogen. Shibli klaagt aan zonder aan te klagen. Zij schreef een verhaal dat tot nederigheid dwingt. Een indrukwekkend boek. Recensie door Enno Nuy.
Het voortdurend beschimpen van de parlementaire democratie, vooral door extremistische politici, het politieke discours herleiden tot een argeloos en kinderachtig spel heeft in de jaren dertig tot oorlog en verderf geleid. We zijn beducht om dergelijke vergelijkingen te maken, maar het boek van Jähner Hoogteroes over het onstuimige Interbellum in Duitsland is een ware “eyeopener”. We hebben bekwame politici nodig die op een geloofwaardige en integere manier de democratische instellingen verdedigen, tegen alle extremen in.
Dat Van Rossem humanist is – ook al labelt hij zichzelf niet zo – moge duidelijk zijn: hij is voor democratie, voor vrijheid, tegen de monarchie, voor wetenschap, voor de verzorgingsstaat en hij is atheïst. Zijn humanisme blijkt uit een opmerking als: ‘Als ik met één voornemen mijn volwassen leven begonnen ben, dan is het toch wel om mijn kinderen nooit, onder geen enkele omstandigheid, te slaan.’ Religies vindt hij ‘een soort complottheorie’ en het idee van een hemel ‘krankjorum en volstrekt infantiel’. Recensie door Floris van den Berg.
Vrouwonvriendelijkheid, daar passen we voor. Maar met rechtse of conservatieve standpunten, mogen we daar nog steeds smakelijk mee lachten? Niet als het van de Belgische academicus Andreas De Block afhangt. Het moet gedaan zijn met ‘het systematisch ridiculiseren van rechts.’ Recensie door Jan-Willem Geerinck.
De reeks Godvergeten zorgt niet enkel voor verontwaardiging en afschuw. Deze reeks draagt ook bij tot het herschrijven van de geschiedenis van de instelling die de Rooms-Katholieke Kerk is en nodigt uit om de verregaande prerogatieven en de genereuze financiering ervan kritisch te onderzoeken. België houdt echter halsstarrig vast aan het bestaande systeem. Buurlanden hebben reeds lang komaf gemaakt met het gedateerde afsprakenpakket. Ik neem het Groothertogdom Luxemburg hier als voorbeeld.
Onlangs, in 2021, zijn in Frankrijk niet eerder gepubliceerde teksten van Céline opgedoken. Céline heeft altijd volgehouden dat er nog teksten van hem zouden moeten zijn maar dat die gestolen waren. Men twijfelt sterk aan de juistheid van die bewering. Hoe het ook zij, het eerste deel van die documenten is nu gepubliceerd onder de titel Oorlog. Recensie door Enno Nuy.
Sinds ik economie studeer, en dat is al een halve eeuw, heb ik het niet anders geweten. Begrotingstekorten zijn te hoog, de overheidsschuld is onhoudbaar. Als we niet snel optreden gaan we recht naar de afgrond. Die waarschuwingen van politici (in oppositie) en van nogal wat economen hoor ik al decennialang. We wachten nog altijd op dit vreselijke moment dat alles in elkaar stort. Dit permanente doemdenken over de begroting en de overheidsschuld heeft veel te maken met een aantal mythes rond begroting en overheidsschuld. Ik zet ze op een rijtje.
Hoewel er de voorbije weken al enkele keren beschreven is hoe actieve propaganda op basis van desinformatie en angstzaaierij de protesten tegen Evras in Franstalig België bijna letterlijk van brandstof hebben voorzien, is nog niet beschreven hoe ook in Vlaanderen Sensoa op precies dezelfde manier steeds nadrukkelijker onder vuur wordt genomen. Figuurlijk althans. Of toch vooralsnog…
Dirk Verhofstadt, moraalfilosoof aan de UGent, laakt het getreuzel van de kerk om de geheimhoudingsplicht voor biechtvaders af te schaffen. Hij wil het biechtgeheim voor zware misdrijven als seksueel misbruik op minderjarigen dringend zien verdwijnen: ‘Nu gebruiken daders, zoals Vangheluwe die naar eigen zeggen “regelmatig te biecht ging”, dit vaak om met zichzelf in het reine te komen, waarna ze opnieuw aan de slag kunnen gaan.’
Sonderbehandlung, eufemisme voor vernietiging. Filip Müller, jood van geboorte, kwam in 1942 terecht in de ovens van Auschwitz en werkte daar tweeëneenhalf jaar. Omdat hij Geheimnisträger was had hij gedood moeten worden maar hij overleefde niet alleen deze hel maar ook de dodenmarsen aan het einde van de oorlog. Al in de allereerste alinea’s van dit onvoorstelbare boek belanden we in de meest verschrikkelijke geweldsorgieën van de nazi’s. Recensie door Enno Nuy.
In de achterliggende eeuwen kregen de Russen één keer de gelegenheid democratie te proeven. Maar Gorbatsjov werd prompt ingewisseld voor de vermakelijke malloot Jeltsin die niets beters wist te verzinnen dan de weg te bereiden voor Poetin die met de grootst mogelijke haast door de Russen op het schild werd gehesen. Poetin herschreef eigenhandig de Russische geschiedenis en viel prompt zijn buurlanden binnen. Recensie door Enno Nuy.
De pijl van de tijd gaat altijd van het nu naar morgen, nooit achteruit. Van een gebied met een lage entropie naar een gebied met een hoge entropie, zoals de Tweede Wet van de Thermodynamica ons leert. Orde wordt altijd minder en daardoor wijst de pijl van de tijd naar de toekomst. Ook het heelal zal een maximale wanorde bereiken, er is dan geen energie meer, geen sterren, geen planeten, geen leven meer. Recensie door Enno Nuy.
Laten we hopen dat dankzij het programma Godvergeten eindelijk een einde komt aan alle vormen van zwijgplicht, doofpotten, biechtgeheimen en kerkelijke rechtbanken, die enkel dienen om het imago van de kerk te beschermen. En dat de slachtoffers van seksueel misbruik en hun nabestaanden een gepaste schadevergoeding krijgen voor het leed dat hen binnen de muren van de kerk en andere religieuze instellingen werd aangedaan.
Ik zou nooit een boek willen verbranden, ook Mein Kampf niet. Als er iets is dat helemaal niets van doen heeft met de vrijheid van meningsuiting dan zijn het wel boekverbrandingen. Boekverbrandingen zijn zelfs een regelrechte aanval op de vrijheid van meningsuiting. Het zijn nazipraktijken. Mensen die de koran willen verbranden zijn politieke avonturiers, oproerkraaiers, onverlaten, blindgangers en publiciteitszoekers.
Voor wie niet is ingewijd in de natuurkunde, en dat geldt zeer beslist voor mij, is dit geen eenvoudige kost maar als je geconcentreerd leest, laat Rovelli je een fascinerende wereld zien, ook de wereld waarin wij leven maar zo anders dan we gewend zijn. En dan wordt het ondanks de hoge mate van abstractie en de gecompliceerdheid van deze materie toch een schitterende leeservaring! Recensie door Enno Nuy.
De christendemocraten in Europa willen de toch al uitgeklede klimaatwetenschap van Timmermans laten sneuvelen. In Nederland doen de boeren hun uiterste best een klimaatakkoord te verijdelen. Het gevoel van urgentie bestaat gewoon niet. En dat is uitermate treurig omdat Milman laat zien dat we met relatief simpele ingrepen meer rekening kunnen houden met de natuur waardoor de insectenstand zich zou kunnen herstellen. Recensie door Enno Nuy.
Stemmen haalt men niet door het ranzige discours van extreemrechts na te volgen, maar juist door principieel, empathisch, solidair en menslievend te zijn. Niet door sukkelaars op straat te laten slapen en hun rechten te miskennen. Het is hoog tijd om weerwerk te bieden en de maatregel van staatssecretaris De Moor in het parlement te verwerpen. Het asielrecht voor vluchtelingen is niet alleen een wettelijke, maar ook en vooral een morele verplichting.
Tijdens het lezen kan ik niet anders dan vaststellen dat hoewel Nelson slechts acht jonger is dan mezelf, de wereld in die tijd werkelijk veranderd is en dat ik daar alleen maar blij om kan zijn, misschien ook omdat er nergens flauw gedaan wordt. Het lijkt alsof ik zat te wachten op iemand als Nelson om me te verzoenen met een aantal maatschappelijke evoluties. Gebracht door iemand zoals Nelson, zet ik mijn conservatieve alter ego met plezier even aan de kant.
Het is zomer en verschillende jongerenpartijen gaan op reis met hun leden. Met Jong Vld bezochten we het Europees Parlement in Straatsburg, het hart van de Europese democratie. Bij Comac kozen ze voor een studiereis naar Cuba. Van democratie is er daar geen sprake. Het contrast kan niet groter zijn, maar toch lijkt het niet door te dringen bij de leden van Comac. “Is er dan een democratie in Cuba? Heel zeker!”, klinkt het daar.
