Groot-Nederland is de voorbije jaren dus vooral geclaimd door figuren binnen radicaal-rechts. Het is daarom opmerkelijk dat De Wever het thema opnieuw op de agenda zet in het kader van een verdere staatshervorming. De vraag blijft of het een ballonnetje was om de temperatuur van het water te voelen, dan wel een ernstige poging om het debat terug op gang te trekken. Afgaande op de reacties, heeft het er alle schijn van dat het eerste scenario het meest waarschijnlijk is. Harold van der Kraan.
Hoe sensibel Annie Dillard is blijkt wel als ze schrijft: “Wat ik zag, waar ik me in leek te bevinden, was al het gebroken licht dat de herinneringen van de doden op de levende wereld konden werpen. We waren met ons allen staand gestorven op de heuvels van Yakima en zweefden nu afzonderlijk door de eeuwigheid.” Ik probeer niet me voor te stellen hoe dat zou voelen maar lees de metataal van Dillard als een gedicht. Want het proza van Annie Dillard is extreem poëtisch. Recensie door Enno Nuy.
We leven heel ons leven in hetzelfde lichaam, dus je zorgt er beter goed voor. Hetzelfde kan gezegd worden over de geest. Misschien verdienen het lichaam en de geest een gedeelde eerste plaats op de prioriteitenlijst. We moeten goed zorgen voor ons lichaam, maar hetzelfde kan gezegd worden over de geest. We spenderen immers heel wat tijd in ons hoofd. Misschien verdienen het lichaam en de geest een gedeelde eerste plaats op de prioriteitenlijst. – Lara De Winter en William Mostmans
“Een evolutionair perspectief kan zorgen voor meer inzicht in jezelf en meer begrip voor elkaar. Het maakt komaf met een simpel dader-slachtofferplaatje. Ik zie internationaal een zorgwekkende tendens tot male bashing: het wordt steeds meer oké om mannen te verketteren. Het enige wat je daarmee bereikt, is toenemende polarisering tussen de seksen.” - Griet Vandermassen. Interview door Lara De Winter.
Tegen de woke-pletwals zijn geen rationele argumenten te gebruiken. Wie niet meeheult, wordt meteen weggezet als een extreemrechtse foob. Relativerende bedenkingen formuleren is gevaarlijk, want dat levert snel beschuldigingen op van ongevoeligheid voor een gerechtvaardigde strijd. Het fenomeen begint stilaan te lijken op een online versie van de Terreur tijdens de Franse revolutie. Iedereen schreeuwt mee, ook wie niet akkoord gaat, uit vrees het volgende slachtoffer van de virtuele guillotine te zullen zijn. – Luckas Vander Taelen
My First little book is een parodie op de hedendaagse links activistische kinderboeken en het is een kritiek op de hele woke beweging, met name in de intersectionele, postmoderne, hoofdstukken en, niet te versmaden, enkele activistische gedichten van Titania himself. Doyle kiest voor de hyperbool en voor absurdisme. Dat absurdisme is zo grappig omdat het soms zit in wat Titania/Doyle beweert, en dan weer in wat de intersectionele protagonisten zelf doen of beweren. Recensie door Floris van den Berg
Een boek dat een theorie aanbiedt dat politieke deuren opent, dat kan men wel zeggen van ‘De mythe van de staatsschuld’ (2021) van Stephanie Kelton. Daarin wordt de Modern Monetary Theory (MMT) uit de doeken gedaan. Doordat het heersende argument van een overheidsdeficit als domper op meer overheidsuitgaven onderuit gehaald wordt, openen zich onverwachte perspectieven voor een humaner politiek beleid. Essay van Hendrik Vanmassenhove.
Johan Van Schaeren (1972) maakte met Future Shocked (2021) een zeer verdienstelijk portret van het hedendaagse morele landschap, een tijdsgewricht geprangd tussen conservatieve ‘boomers’ en progressieve ‘wokers’. Het werd een documentaire waarvan de houdbaarheidsdatum de komende jaren niet snel verstreken zal zijn. Een recensie door Jan-Willem Geerinck
De Europese Unie is in de eerste plaats een waardenproject. Of het nu gaat over democratie, onafhankelijke media, gelijkwaardigheid van burgers of de rechtsstaat: het zijn de hoekstenen waarop de Unie gebouwd is. Het zijn de principes die wij wereldwijd uitdragen. De acties van Hongarije en Polen ondermijnen daarom de volledige geloofwaardigheid van Europa in haar kernwaarden. Zowel intern als naar de buitenwereld toe. In dat opzicht is het zelfs bedreigender voor het welslagen van de Unie als democratisch project dan het vertrek van de Britten.
Het uitgangspunt is dat een duurzame wereld moet bekeken worden als een publiek goed. Dit publieke goed wordt op diverse niveaus door diverse actoren geleverd. Zo kunnen individuen door hun gedrag bepaalde aspecten van duurzaamheid verbeteren, denk aan het plaatsen van zonnepanelen of het overschakelen naar elektrische wagens. Andere duurzaamheidsproblemen moeten evenwel op een grotere schaal worden aangepakt en vereisen overheidstussenkomsten die actoren de richting van duurzaamheid uitsturen. Recensie door Frank Naert.
Het is de verdienste dat the Economist blijft nadenken en schrijven over het liberalisme en het aanpast aan de noden van de tijd. Zo pleit the Economist in zijn eigen overzicht van zijn 175-jarig bestaan in 2018 voor een heruitvinding van het liberalisme. Het liberalisme zoals het er nu uit ziet, schopt immers niet langer tegen de schenen van de gevestigde waarden. De liberalen zijn zelf het establishment geworden, diegenen die genieten van de verworvenheden van hetzelfde liberalisme. Recensie door Frank Naert.
Vandaag is het Internationale Dag van de Vluchtelingen. Daarom wil even stilstaan bij de problematiek van vluchtelingen en de coronacrisis. Het vaccinatieprogramma tegen COVID 19 loopt op volle toeren. Ons land behoort zelfs tot een van de koplopers in de EU. Wereldwijd zijn al meer dan één miljard mensen ingeënt, en dat aantal neemt nu snel toe. Alles samen is nu 22 procent van de wereldbevolking gevaccineerd met minstens één dosis. Maar vooral arme landen en vluchtelingen blijven in de kou staan.
De auteurs van Chef-kok in IG Auschwitz slagen erin hun hoofdpersonages tot leven te wekken zoals in de betere romans. Je hebt echt het gevoel dat je de protagonisten in dit noodlottig maar ook zeer menselijk verhaal hebt leren kennen. Als je zo'n boeken aan het lezen bent, vraag je je plots tijdens andere activiteiten af hoe het nog met die of die zou zijn, tot je je realiseert dat je het over overleden personen hebt die je enkel uit boeken kent.
Als Vlaams Belang en N-VA in 2024 samen een meerderheid hebben, is het zover. Dat daarover onder Vlaams-nationalisten géén tweedracht meer schijnt te zijn, is erg genoeg. Strategisch is het immers fout gebleken, rechts-populisten te proberen ontmaskeren door hen laten meebesturen. Als het zover komt, is het geen kwestie van verbrandingsstrategie maar een doelbewuste stap naar een extreemrechts Vlaanderen. Terwijl alle morele redenen om níét met het Vlaams Belang samen te gaan, vandaag meer dan ooit gelden.
Ook onder mijn studenten zitten sinds enkele jaren gegarandeerd sjw’s van het type Titania. Als boek is het hilarisch om te lezen, maar in de echte wereld, met inbegrip van de collegezaal, wordt het gevaarlijk, want de kans om gecanceld te worden is niet verwaarloosbaar. Woke is een paard van Troje. Onder het mom van prachtige idealen als gelijkheid en sociale rechtvaardigheid wordt dit paard de universiteiten binnengereden. En dan kan de slachting die canceling heet beginnen. Recensie door Floris van den Berg
De neutraliteit van de overheid viseert alle tekens die de vrijheid van de burger kunnen schaden of die twijfels kunnen doen rijzen over de objectiviteit van de dienstverlening. We bewijzen de man die jarenlang werd misbruikt door een priester geen dienst als hij hulp moet zoeken bij een politieagent die een houten kruis draagt. Wanneer een ambtenaar een tijdelijke slachtvloer sluit, doet hij dat dan omdat de voedselveiligheid niet gewaarborgd wordt of omdat hij een GAIA T-shirt draagt?
Het idee dat de overheid de oorzaak is van de vele maatschappelijke en economische problemen heeft nog tot lange tijd in deze eeuw doorgewerkt. Het was de achterliggende gedachte van de besparingslogica na de financiële crisis van 2008-2009. ‘Snoeien om te groeien’ was een mooi klinkende slogan, waarbij er dan gesnoeid moest worden in de overheidsuitgaven, zelfs temidden van een economische crisis. Tal van economen zijn deze mantra al jaren te lijf aan het gaan. En dat lijkt nu te werken.
Vlakbij een voormalige katholieke kostschool in Canada ontdekte men deze week een massagraf van 215 kinderen, sommigen nauwelijks drie jaar oud. Ze waren omgekomen door ondervoeding en gebrekkige verzorging bij ziektes. Paus Franciscus verklaarde dat hij het ‘triest’ vond, maar weigerde excuses aan te bieden namens de katholieke kerk. Naar aanleiding hiervan publiceren we een recensie van Dirk Verhofstadt van het boek The Case of the Pope van Geoffrey Robertson uit 2010. Nog steeds relevant.
