All tagged Hongarije
De Poolse rechtsstaat is er zo slecht aan toe dat verschillende landen weigeren verdachten uit te leveren. Warschau ontkent principieel de voorrang van de Europese rechtsspraak, wat elke Europese samenwerking onmogelijk maakt. In Hongarije is elke tegenmacht aan de kant geschoven – media en middenveld, academisch of politiek – zodat het land volgens internationale organisaties niet meer onder de noemer ‘democratisch’ valt. Waar de rechtsstaat verdwijnt, vervaagt Europa.
Ik heb de schrijver Krasznahorkai leren kennen als een cynicus die weinig hoop voor onze menselijke soort koestert, maar desondanks lees ik zijn boeken enorm graag, ik kan er niet omheen. Weerspreken kan ik hem niet en bovendien: de schrijver deprimeert me niet omdat hij een fantastisch verhalenverteller is en over een onuitputtelijke fantasie beschikt. Dit Oorlog en oorlog heb ik in één ruk uitgelezen. Recensie door Enno Nuy.
De Europese Unie is in de eerste plaats een waardenproject. Of het nu gaat over democratie, onafhankelijke media, gelijkwaardigheid van burgers of de rechtsstaat: het zijn de hoekstenen waarop de Unie gebouwd is. Het zijn de principes die wij wereldwijd uitdragen. De acties van Hongarije en Polen ondermijnen daarom de volledige geloofwaardigheid van Europa in haar kernwaarden. Zowel intern als naar de buitenwereld toe. In dat opzicht is het zelfs bedreigender voor het welslagen van de Unie als democratisch project dan het vertrek van de Britten.
In 1976 was ze op grond van haar patriottische overtuiging als spion voor het Directoraat Politieke Recherche gerekruteerd. Ze infiltreert in zionistische organisaties, de Internationale School voor Journalistiek en in kringen van Hongaarse emigranten en tegenstanders van de communistische dictatuur. Drie jaar later wordt longkanker haar fataal. Eerst dertig jaar na haar overlijden ontdekt András Forgách dat zijn moeder jarenlang voor het regime spioneerde en verklikte. Recensie door Joseph Pearce.
De strijd om de democratie wordt, zo toont dit boek, gestreden op verschillende fronten en tegen verschillende vijanden. Alles draait om het begrip ‘weerbare democratie’. Rijpkema keilde het in zijn alom gelauwerde proefschrift Weerbare democratie (2015) als een stoeptegel in de vijver van het publieke debat. Sindsdien is het een buzzword, en terecht: de vraag hoe weerbaar (en kwetsbaar) ons gekoesterde stelsel is, kan niet vaak genoeg worden gesteld. Recensie door Geerten Waling.
Dit boek vormt het tweede deel van zijn autobiografie. In Geluk beschreef Konrad zijn herinneringen aan de Jodenvervolging en de periode vlak na de Tweede Wereldoorlog. Nu pakt Konrad de draad weer op in 1945. Hij schrijft over zijn studententijd, over het beslissende jaar 1956, over het ontstaan van zijn schrijverschap en de donkere vijftien jaar waarin hem in Hongarije een publicatieverbod was opgelegd. Ondanks het feit dat hij de kans had om naar het Westen te emigreren bleef Konrad in Hongarije. Recensie door Dirk Verhofstadt.
