All tagged Rusland
Het tijdperk waarin de VS-allianties en internationale instellingen versterkten, opkwamen voor democratie en mensenrechten, en bereid waren offers te brengen voor de rechtsstaat en het machtsevenwicht in de wereld, is voorbij. In plaats daarvan is er een wereld ontstaan waarin de acties van de VS meer worden bepaald door wat direct ten goede komt aan de Amerikaanse economie, individuele Amerikaanse bedrijven en de veiligheid van het thuisland.
1917 was een bewogen jaar voor Rusland. Het had al 5,5 miljoen landgenoten verloren in de Eerste Wereldoorlog, er heerste hongersnood en door de Februarirevolutie was de tsaar onttroond en vervangen door een Voorlopige Regering, die het land nauwelijks onder controle had. Tegelijkertijd hadden grote groepen arbeiders sovjets gevormd, vormen van zelfbestuur aan de basis. Er bestond dus een duale macht. Op dat eikel moment werd Lenin het geheime oorlogswapen van Duitsland. Recensie door Leo De Haes.
Rusland probeert al tien jaar Europa en Amerika te verdelen, de NAVO te ondermijnen en de trans-Atlantische alliantie te verzwakken. Dit vredesplan, indien aangenomen, zal dat doel bereiken. Er bestaat een lange traditie van grootmachten in Europa die deals sluiten over de hoofden van kleinere landen heen, wat tot verschrikkelijk lijden heeft geleid. Het Molotov-Ribbentroppact bracht ons de Tweede Wereldoorlog. De overeenkomst van Jalta gaf ons de Koude Oorlog. Het Witkoff-Dmitrievpact, als het standhoudt, past perfect in die traditie.
Niets is zonder risico. Het gebruik van het confiscatie-instrument door Europa creëert risico’s. We moeten ons echter de vraag stellen of het niet-confisqueren geen grotere risico’s voor Europa betekenen. Oekraïne is in een strijd op leven en dood verwikkeld tegen Rusland, wiens ambities niet alleen gericht zijn op het overmeesteren van Oekraïne maar ook andere landen in Centraal-Europa. Dat creëert een torenhoog veiligheidsrisico voor Europa.
Dit boek stemt een mens niet vrolijk, het verbijstert voortdurend en je raakt vervuld van medelijden met de gewone mensen wier lot geschreven staat in de handen van de machthebbers. Zouden er in dat droeve land ook nog gewone mensen leven, die net als u en ik plannen kunnen maken, ambities kunnen koesteren, vrij kunnen gaan en staan waar ze maar willen, gelukkig kunnen zijn? Recensie door Enno Nuy.
Na zestien dagen en 1.600 kilometer fietsen bereikte David Van Turnhout de grens van Polen met Kaliningrad. Het is bijna niet te geloven, maar die bestaat uit niet veel meer dan een stopbord en schapendraad. Eigenlijk gaat het om een spergebied dat de Polen willen vol leggen met landmijnen. De echte grens licht dus een beetje verder, maar toch is het hallucinant dat de vrije wereld van een dictatuur gescheiden is door een eenvoudige draad.
David Van Turnhout reisde in zestien dagen naar het einde van de democratie: de grens met Kaliningrad. Onderweg ontmoette hij mensen met verschillende meningen, de ene al wat extremer dan de andere. Hij fietste ook over oude grenzen die doen beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. In Schengen ontmoette hij een groep jongeren uit het door oorlog geteisterde Boetsja.
David Van Turnhout reisde in zestien dagen naar het einde van de democratie: de grens met Kaliningrad. Onderweg ontmoette hij mensen met verschillende meningen, de ene al wat extremer dan de andere. Hij fietste ook over oude grenzen die doen beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.
Wat hier aan de orde is, voldoet aan de definities van de “gedwongen overbrenging van kinderen in oorlogstijd”, zoals beschreven in het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof en in de Vierde Conventie van Genève. Sinds 2015 zijn duizenden Oekraïense kinderen uit de bezette gebieden overgebracht naar Rusland, onderworpen aan 'heropvoeding', geadopteerd in Russische gezinnen, losgesneden van hun taal, cultuur en afkomst.
Europa besteedt voldoende aan defensie, maar op een uiterst inefficiënte wijze. België speelde traditioneel de rol van vrijbuiter en besteedde te weinig aan defensie, erop rekenend dat de anderen die dat wel doen ons land vanzelf zouden beschermen. Die tijd van vrijbuiter spelen is voorbij. We zullen dus een extra budgettaire inspanning moeten doen.
Dit boek De weg naar onvrijheid is een heldere en krachtige geschiedschrijving van de moderne tijd vanaf de beide wereldoorlogen. (Alleen China komt in dit boek niet aan bod). De misdadigheid van de Russen spat van iedere pagina af. Wie zich een beeld wil vormen van de geopolitieke ontwikkelingen vanaf het midden van de twintigste eeuw, kan niet om dit boek heen. Recensie door Enno Nuy.
Joseph Roth leidde een moeizaam leven, verkeerde altoos in financiële problemen en was ook in zijn persoonlijk leven niet onverdeeld gelukkig, hij leefde onrustig en gejaagd en raakte onomkeerbaar verslaafd aan de drank maar wat een prachtige boeken, verhalen, schetsen en artikelen schreef hij. Ik heb het vaker geschreven: Joseph Roth is waarlijk een groot Europees schrijver, hij mag in geen enkele canon ontbreken. Recensie door Enno Nuy.
In de achterliggende eeuwen kregen de Russen één keer de gelegenheid democratie te proeven. Maar Gorbatsjov werd prompt ingewisseld voor de vermakelijke malloot Jeltsin die niets beters wist te verzinnen dan de weg te bereiden voor Poetin die met de grootst mogelijke haast door de Russen op het schild werd gehesen. Poetin herschreef eigenhandig de Russische geschiedenis en viel prompt zijn buurlanden binnen. Recensie door Enno Nuy.
Het boek vormt één grote waarschuwing dat desinformatie via de sociale media de democratie kan ondergraven. De voorbeelden die Verheyden daarover geeft, zijn onthutsend. Het Europees Parlement en de Europese lidstaten proberen fake news en haatberichten wel onder controle te krijgen, maar het is een aartsmoeilijke oefening omdat men niet mag raken aan de vrijheid van meningsuiting. Autoritaire landen als Rusland en China trekken zich daar echter niets van aan. Zij zeggen wat mensen moeten denken. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Zelden was het gezegde Les extrêmes se touchent meer van toepassing dan de voorbije weken. Filip Dewinter steunde voluit zijn bondgenote Marine Le Pen die zonder enige schroom Poetins handelingen goedkeurde. En de partij van lachebek Raoul Hedebouw – die ook nooit duidelijk afstand nam van de politiek van Stalin – toont dan weer veel begrip voor de Russische leider, al is het maar omdat hij zoveel afkeer heeft van de NAVO. De kiezers moeten in 2024 goed weten dat extreemrechts en extreemrechts schouder aan schouder staan.
Niets dan lof voor dit prachtige boek. En ofschoon de tijd dat ik het Russisch beheerste ver achter me ligt, niets dan lof voor de vertaling van Wim Hartog. Je voelt dat hij als geen ander in staat is om dit schitterende werk in de geest van Paustovski om te zetten naar het Nederlands. Wat minder enthousiast ben ik over de bezorger Wim Hartog omdat je na al deze heerlijke literatuur vooral benieuwd bent naar de tekstfragmenten die niet tot deze selectie zijn doorgedrongen. Recensie door Enno Nuy.
Nog nooit werd ik teleurgesteld door Paustovski, in mijn ogen een van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw. Paustovski, de romanticus, de landschapsschilder, de patriot maar niet in politieke zin, diens Sturm und Drang, zijn woordkunst en evocatieve schrijfstijl. Het is iedere keer weer een ongekend genot hem te lezen. Recensie door Enno Nuy.
"Waar u ook bent of waar u ook vandaan komt, oorlog is overal... Uw geloof doet er niet toe, uw gedrag doet er niet toe, uw opleiding doet er niet toe, oorlog, oorlog verandert nooit ...Van de hoogste elitaire toppen der beschaving tot de stinkende overblijfselen van de oude wereld, we delen allemaal oorlog.
Anti-intellectualisme viert opnieuw hoogtij, de geschiedenis wordt weer vervalst, zelfcensuur is in zwang, repressie en geweld zijn aan de orde van de dag, verkiezingen zijn nep, het rechtsapparaat is corrupt, de media spuien als de spreekbuis van het Kremlin louter propaganda, en van Russische burgers wordt net als onder Stalin geëist dat ze handhavers worden. Wie nu kritiek op Poetin durft te uiten, zet inderdaad zijn leven op het spel. Dissidenten worden massaal gearresteerd en opgesloten. Recensie door Joseph Pearce.
De ‘kosten’ van het communisme alleen al in termen van menselijk leed – mannen, vrouwen en kinderen die zijn vermoord, gemarteld, als slaven afgebeuld in werkkampen, of vanwege ‘afwijkende’ opvattingen werden opgesloten in psychiatrische inrichtingen – zijn immens. Ze overtreffen zelfs verre het aantal slachtoffers van het nationaal-socialisme (Courtois et al, 1997). Het leed dat het communisme berokkende heeft in ons deel van de wereld echter veel minder aandacht gekregen dan het leed dat door het Derde Rijk is teweegbracht.
