All tagged extreemrechts
Het massale protest van de Duitse bevolking kan een wake-upcall zijn voor onze politieke leiders, middenveldorganisaties en burgers. De gelatenheid en berusting die hier en daar voelbaar zijn, moeten we inruilen door onze historisch gewortelde democratische waarden op een veel assertievere manier te verdedigen en realiseren.
2024 wordt een jaar waarin de liberale democratie zwaar onder druk zal komen te staan. Dat maakt de sense of urgency voor de democratische partijen om weerwerk te bieden alleen maar groter. Het belangrijkste is dat ze écht moeten samenwerken om de problemen aan te pakken. Alleen goed bestuur, een geloofwaardig en efficiënt beleid kan kiezers ervan weerhouden om voor extremisten te stemmen. Tegelijk moeten democratische partijen zich principieel blijven uitspreken tegen elke samenwerking met extreemrechts.
Hoewel er de voorbije weken al enkele keren beschreven is hoe actieve propaganda op basis van desinformatie en angstzaaierij de protesten tegen Evras in Franstalig België bijna letterlijk van brandstof hebben voorzien, is nog niet beschreven hoe ook in Vlaanderen Sensoa op precies dezelfde manier steeds nadrukkelijker onder vuur wordt genomen. Figuurlijk althans. Of toch vooralsnog…
Stemmen haalt men niet door het ranzige discours van extreemrechts na te volgen, maar juist door principieel, empathisch, solidair en menslievend te zijn. Niet door sukkelaars op straat te laten slapen en hun rechten te miskennen. Het is hoog tijd om weerwerk te bieden en de maatregel van staatssecretaris De Moor in het parlement te verwerpen. Het asielrecht voor vluchtelingen is niet alleen een wettelijke, maar ook en vooral een morele verplichting.
Uiteraard is Mefisto een roman, gewoon fictie, verzonnen. Over een Duitse toneelspeler die in de jaren dertig zijn ziel verkoopt aan de nazi’s. Maar wie ook maar een beetje kennis heeft over de opmars van het nazisme en de impact ervan op het leven van de gewone Duitsers in die periode, weet dat het om een harde realiteit gaat die vandaag opnieuw, en steeds luider aan de deur klopt. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Tijd om kleur te bekennen: kiezen sociaaldemocraten en zogenaamde inclusieve nationalisten voor een volksgemeenschap, met als logische consequentie raciaal gebaseerde coherentie; of ziet men in dat de liberale democratie, ondanks alle inherente moeilijkheden, nog steeds moreel superieur is. In elk geval, als liberalen moeten we volop strijden tegen de ideeën van Elchardus, zij aan zij met progressieven en gedegen conservatieven. – Lawrence Vanhove.
“Hou niet op te herhalen dat je niets te maken wil hebben met een partij die echte of vermeende ‘linkse’ leerkrachten de ‘rekening zal presenteren’ als ze eenmaal aan de macht is. Die wel een ‘Marokkanenprobleem’ ziet bij voetbal- en oudejaarsrellen, maar brandstichting in een asielzoekerscentrum niet veroordeelt. Met een partij die media met de naziterm ‘leugenpers’ beschrijft en de bevolking schrik aanjaagt met de naziterm ‘omvolking’. Met een partij die platte broodjes bakt met massamoordenaar Assad en met spijt haar bewondering voor Poetin onderdrukt.”
“Niets is allemaal hetzelfde. De tegenstanders van de reductio ad Hitlerum beweren dat de situatie van 1933 niet te vergelijken is met die van nu. Veel is inderdaad anders. Maar Dirk Verhofstadt heeft zoveel huiveringwekkende paralellen ontdekt in al hun wreedheid en onmenselijkheid dat niet getwijfeld kan worden: extreemrechts is vandaag de dag even gevaarlijk als het was in de jaren dertig.” – Inleiding van Walter Zinzen bij de boekvoorstelling van Dagboek 1933 op 20 december 2022.
Wat Verhofstadt doet, is gelijkenissen optekenen tussen de doelstellingen van de nazi’s in het Duitsland van 1933 en hedendaagse antidemocratische en rechtsextremistische politieke partijen. In België gaat het om het Vlaams Blok, in Nederland met name om Forum voor Democratie. ‘Extreemrechts wil de natiestaat omvormen tot een identitaire “nationale volksgemeenschap” waarbij het verleden vaak mythische proporties krijgt en men gelooft in een wedergeboorte of renaissance ervan.’ Recensie door Floris van den Berg.
“Hoewel ze spreken van liefde en verbinding, hun narratieven larderen in esoterisch taalgebruik, hun posts opsmukken met spirituele memes over de ziel en het zelf, en kwistig strooien met emoji's van hartjes en bidhandjes, wordt de alliantie tussen conspirituelen met een discours dat bijzonder vijandig staat tegenover de democratie en de grondwettelijke rechtsstaat steeds duidelijker. En die alliantie wordt ook steeds vakkundiger gesmeed. Door conspirituele influencers.” – Eva Vanhoorne
Het wordt hoog tijd om onder ogen te zien dat een fenomeen als Mattias Desmet een ruimer debat vermag. Want dit gaat al lang niet meer over louter ‘coronascepticisme’. En dit gaat al lang niet meer over louter 'desinformatie', ‘pseudowetenschap’ of 'een gebrek aan wetenschappelijke of academische integriteit'. Het probleem met Mattias Desmet is dat een professor klinische psychologie van de UGent zich ontpopt heeft tot een Messias tegen de wetenschap.
Zelden was het gezegde Les extrêmes se touchent meer van toepassing dan de voorbije weken. Filip Dewinter steunde voluit zijn bondgenote Marine Le Pen die zonder enige schroom Poetins handelingen goedkeurde. En de partij van lachebek Raoul Hedebouw – die ook nooit duidelijk afstand nam van de politiek van Stalin – toont dan weer veel begrip voor de Russische leider, al is het maar omdat hij zoveel afkeer heeft van de NAVO. De kiezers moeten in 2024 goed weten dat extreemrechts en extreemrechts schouder aan schouder staan.
Als Vlaams Belang en N-VA in 2024 samen een meerderheid hebben, is het zover. Dat daarover onder Vlaams-nationalisten géén tweedracht meer schijnt te zijn, is erg genoeg. Strategisch is het immers fout gebleken, rechts-populisten te proberen ontmaskeren door hen laten meebesturen. Als het zover komt, is het geen kwestie van verbrandingsstrategie maar een doelbewuste stap naar een extreemrechts Vlaanderen. Terwijl alle morele redenen om níét met het Vlaams Belang samen te gaan, vandaag meer dan ooit gelden.
Extreemrechts heeft een januskop. Naar buiten uit probeert het Vlaams Belang zich een fatsoenlijk profiel aan te meten met mandatarissen in maatpak die openlijk extreme taal vermijden. Naar binnen toe onderhoudt ze vriendschappelijke contacten met ranzige extreemrechtse organisaties met leden die islamofobe, homofobe, antisemitische en soms neonazistische taal gebruiken. Recensie door Dirk Verhofstadt.
N-VA zit gewrongen. Ze mag dan al uit ongemak in een radicaal rechtse fractie terechtgekomen zijn. Nu dreigt ze bewust en ondubbelzinnig bij extreemrechts uit te komen. Een reactie heeft de partij bij mijn weten nog niet gegeven. Dit is nochtans een debat waard: de leidinggevende partij van Vlaanderen die de toenemende autocratie in Centraal- en Oost-Europa politieke dekking geeft, is een politiek feit van de eerste orde.
Radicaal-rechtse seks (2021) is een vreemd boekje. Een handleiding voor links om te weten wat te haten en voor rechts om te zien waarvan te houden. Een egodocument en een stuk bekentenisproza. Maar ook een boeiend boekje voor wie geïnteresseerd is in nieuwe politieke ontwikkelingen.
De serie De kinderen van de collaboratie en de Pano reportage Schild en Vrienden hebben iets heel belangrijk blootgelegd. Er bestaat nog steeds een goed georganiseerde extreemrechtse vleugel in ons land. Daarbij komt het recent onderzoek van de VRT dat een grote groep Vlamingen, voornamelijk tussen 18 en 23 jaar, een autoritaire leider verkiezen boven een democratisch verkozen politicus. We kunnen de schouders ophalen en hierover zwijgen of we kunnen dit fenomeen ernstig nemen en het nader onderzoeken.
Er is de voorbije jaren iets fundamenteel veranderd in Vlaanderen. Tot pakweg 10 jaar geleden kenden we hier nog heel wat optimisme, verdraagzaamheid en respect voor de ander. Natuurlijk bestond er een forse extreemrechtse partij, maar die werd dank zij het cordon sanitaire netjes buitenspel gezet. Niet dat de anderen elke vreemdeling met open armen ontvingen, maar een brede stroming binnen de samenleving weigerde mee te zeulen met hun ronduit racistische discours. Recensie door Dirk Verhofstadt.
Geschichte eines Deutschen – Die Erinnerungen 1914-1933 van Sebastian Haffner, één van de belangrijkste naoorlogse Duitse schrijvers, is een indrukwekkend boek. Bij zijn overlijden op 2 januari 1999 bleek zich in zijn nalatenschap een nooit gepubliceerd manuscript te bevinden dat in april 2001 in het Nederlands werd vertaald en uitgegeven onder de titel Het verhaal van een Duitser. Het boek leidt ons door het Berlijn van de jaren 1914 tot 1933 zoals beleefd door de eigenzinnige jongeman Haffner. Recensie door Dirk Verhofstadt.
