All in Opinie
Wanneer kleine organisaties het opnemen tegen machtige staten, en gelijk krijgen van het hoogste Europese gerechtshof, herinnert dat ons aan de essentie van het liberalisme: zelfbeschikking, rechtvaardigheid en de plicht om op te komen voor wie onderdrukt wordt. Het recente succes van Forbidden Colours, een kleinschalige NGO die erin slaagde zestien EU-lidstaten te mobiliseren tegen de Hongaarse anti-LGBTIQ+ wetgeving, is daar een treffend voorbeeld van.
De partij die rechtvaardigheid en fairness hoog in het vaandel draagt, ziet helemaal geen probleem in wat waarschijnlijk een wereldrecord is van regressieve belastingheffing. De partij heeft wel wat last met een aantal bijkomstigheden in de voorgestelde meerwaardebelasting, maar niet met het meest opvallende, namelijk dat die belasting de sterkste schouders op een ongelofelijke manier ontlast. De partij blijft in de regering.
De echte liberale strijd is niet enkel politiek of economisch. Ze is ook cultureel, ethisch en esthetisch. Het gaat over het recht om jezelf te zijn, niet alleen achter de voordeur, maar ook op straat, op het scherm, en op het podium van de samenleving. Wie vandaag knikt bij het verbod op transparante stoffen, knikt morgen misschien bij het verbod op vrije meningsuiting, omdat die “ongepast” zou zijn.
Wij hebben geen behoefte aan een karikatuur van liberalisme die zich vermomt als daadkracht, maar in werkelijkheid morele helderheid verruilt voor effectbejag. Geen behoefte ook aan een stijl die polarisatie verkiest boven argumentatie, en controverse boven verantwoordelijkheid. Wat zich vandaag als hard liberalisme voordoet, is in wezen een uitholling ervan: luid, snel, oppervlakkig, maar zonder hart, zonder anker, zonder richting.
Het liberale verhaal is niet dood. Het is zoekende. En dat is een kans. Een kans om te stoppen met communicatiestijl nummer zoveel, maar te starten met een inhoudelijk project geworteld in overtuiging, niet in de drang om te besturen. Het liberalisme moet opnieuw durven consequent te zijn. Geen dogma’s, maar als kader. Niet als lifestyle, maar als visie. Geen middenweg om het zichzelf gemakkelijk te maken, maar consequent met ruggengraat.
Het standaardargument van de adepten van vrijhandel is dat importtarieven het land schaden dat ze toepast. Er is geen reden waarom andere landen hun importtarieven als vergelding zouden moeten verhogen, want het enige wat hiermee wordt bereikt, is dat deze landen zichzelf schade berokkenen. Laat de VS zichzelf beschadigen. Andere landen hoeven die dwaasheid niet te kopiëren.
Trump overschrijdt de grenzen van de uitvoerende macht om de enige bescherming tegen zijn autoritarisme – advocaten, rechters en rechtbanken – te verzwakken en in diskrediet te brengen. Alle politieke partijen moeten zich luid en duidelijk uitspreken: deze aanvallen zijn fout en moeten stoppen. Onze constitutionele democratie is afhankelijk van een onafhankelijke rechterlijke macht die de wet handhaaft tegen iedereen die deze overtreedt.
De echte dreiging komt van conservatisme dat onze samenleving versplintert door sommige identiteiten uit te vergroten en andere genadeloos af te wijzen. Maar ook aan progressieve zijde is er werk aan de winkel. Binnen het ‘woke-verzet’ zie je een groeiende neiging om te vervallen in absolute waarheden. Wat we zien, is dat morele overtuiging het debat dichtknijpt. De ooit zo geliefde, verademende nuance wordt nu ingeruild voor morele verontwaardiging.
“Het lijkt wel of historicistische denkbeelden gemakkelijk veld winnen in tijden van grote sociale veranderingen,” schreef Karl Popper. Dat is één van de grote waarheden. Mensen die geconfronteerd worden met onrust en onzekerheid zijn bereid om zich over te geven aan profeten die simplistische voorstellen hebben en die zich keren tegen eenvoudig te onderscheiden vijanden.
De beperking van de werkloosheid in de tijd is een goede zaak. Jammer echter van de vele gemiste kansen om van de werkloosheid een instrument te maken om werklozen naar werk te leiden. De beperking tot twee jaar lijkt ons ook nogal bot voor mensen die vijfentwintig, dertig jaar of langer gewerkt hebben. Terwijl de twee jaar bijzonder royaal lijken voor wie drie maand gewerkt heeft. Wij verkiezen een meritocratisch model.
Van alle illegale presidentiële decreten en andere acties van president Trump is er geen schadelijker voor onze Grondwet en de republiek dan zijn bewering dat hij de macht heeft om mensen in een zwaarbewaakte gevangenis in El Salvador op te sluiten zonder dat een rechtbank in de Verenigde Staten bevoegd is om verhaal te halen. Zijn er voldoende vangrails om ons te beschermen wanneer een regering zich niet aan de wet houdt?
Wat hier aan de orde is, voldoet aan de definities van de “gedwongen overbrenging van kinderen in oorlogstijd”, zoals beschreven in het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof en in de Vierde Conventie van Genève. Sinds 2015 zijn duizenden Oekraïense kinderen uit de bezette gebieden overgebracht naar Rusland, onderworpen aan 'heropvoeding', geadopteerd in Russische gezinnen, losgesneden van hun taal, cultuur en afkomst.
Federale rechters bieden enige tegenstand, maar worden aangevallen door Trump en gehoorzame partijleiders. "We kunnen een hele districtsrechtbank opheffen", vertelde voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Mike Johnson vorige maand aan verslaggevers. Ondertussen heeft de regering enkele gerechtelijke bevelen genegeerd en is het conservatieve Hooggerechtshof tot nu toe grotendeels een confrontatie uit de weg gegaan.
In de afgelopen dagen heeft Donald Trump ons een perfect voorbeeld gegeven van waarom wetgevende macht noodzakelijk is, waarom checks and balances nuttig zijn, en waarom de meeste eenmansdictaturen arm en corrupt worden. Als de Republikeinse Partij het Congres niet terugbrengt naar de rol die het hoort te spelen en de rechtbanken de president niet aan banden leggen, zal deze cyclus van vernietiging zich voortzetten en zal iedereen op aarde de prijs betalen.
Veel Amerikaanse universiteiten, wereldwijd gezien als bakens van academische integriteit en vrijheid van meningsuiting, geven toe aan de eisen van de regering-Trump, die de academische wereld al sinds haar aantreden op de korrel neemt. Universiteiten in nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie dachten ook dat toegeven aan de eisen van de overheid hun onafhankelijkheid zou redden.
In plaats van vrijheid bracht Trump een economische oorlog. Met nieuwe invoertarieven en een tsunami aan protectionistische maatregelen zet hij niet alleen de Amerikaanse economie onder druk, maar bedreigt hij ook de fundamenten van de wereldeconomie. Wie denkt dat België buiten schot blijft, vergist zich. Onze bedrijven, onze jobs en onze welvaart staan op het spel. We hebben nood aan meer vrijhandel.
Het is te zot voor woorden te stellen dat het ontbreken van een onomkeerbaar bewijs, van een verklaring voor het bestaan van de kosmos per definitie zou moeten leiden tot de erkenning dat god, welke dan ook, bestaat. Als deze redeneerkunst aan Maridjan wordt onderwezen stel ik hem voor een andere studierichting te kiezen. Maar nee hoor, hij stelt gewoon dat het irrationeel en zelfs intellectueel oneerlijk is om de mogelijkheid van god terzijde te schuiven.
Deze mensen waren niet roekeloos. Ze geloofden dat hun voertuigen met het Rode Halve Maan-logo duidelijk zouden maken wie ze waren en wat hun doel was. Ze geloofden dat het internationale humanitaire recht iets betekende; dat zorgmedewerkers beschermd zouden worden. Ze gingen ervan uit dat ze daardoor geen doelwit zouden zijn. Ik ben woedend. Maar ik ben het ook zat om woedend te zijn. Humanitaire hulpverleners moeten worden beschermd.
Wat is er fake aan dit verhaal? Niet dat de VS-handelsbalanstekorten hebben. Die zijn er, en zijn zelfs groot. Die handelsbalanstekorten zijn echter het resultaat van het feit dat de Amerikanen meer goederen kopen dan ze er zelf produceren. Niemand verplicht de Amerikanen om dat te doen. Ze doen het met groot plezier en ze financieren dit door schuld aan te gaan ten opzichte van het buitenland.
Vandaag beschikt generatieve AI over het vermogen om datzelfde soort narratieven niet alleen te reproduceren, maar ze te versterken, te vervormen en te verspreiden op ongeziene schaal. Het idee dat kunstmatige intelligentie zichzelf ‘wel zal opvoeden’ is een gevaarlijke illusie. En het vrije speelveld laten aan extremistische krachten om deze technologie ongeremd te exploiteren, is al even roekeloos.
